Twee voor de prijs van een. Dat gevoel overheerst na het zien van “Far From The Madding Crowd”, de inmiddels vierde adaptatie van Thomas Hardy’s roman uit 1874. Die roman was zijn eerste grote succes, en daarna zou hij vooral tegen de schenen van de Victoriaanse goegemeente schoppen met werken als “Tess Of The D’Ubervilles” en “Jude The Obscure”. Titels die ook allebei meermaals werden verfilmd trouwens. De adaptatie van Thomas Vinterberg heeft alles in huis om Hardyfielen en liefhebbers van statige kostuumdrama’s te verblijden, maar voelt op de een of andere manier ook soaperig genoeg aan om de fanclub van Nicholas Sparks op hun wenken te bedienen. Een conclusie die ongetwijfeld afbreuk doet aan de literaire erfenis van Hardy. Feit is dat Vinterberg minder hermetisch en hoogdravend filmt dan pakweg James Ivory destijds, en dat zorgt toch voor een groter publieksdraagvlak.

Centraal in “Far From The Madding Crowd” staat de onafhankelijke Batsheba Everdene. Van gegoede afkomst, en niet echt op zoek naar een man in haar leven. Geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, maar met een goede inborst. Geen wonder dat ze in de smaak valt bij de schaapherder Gabriel Oak, die wel op zoek is naar een echtgenote om zijn eenzaamheid te doorbreken. Batsheba weigert zijn huwelijksaanzoek vriendelijk, maar het lot van de twee blijft met elkaar verbonden als hij later gaat werken op de boerderij die ze van haar oom erft. Intussen blijft Bathseba het goed doen bij de mannen: zowel de landheer Lord Boldwood als de militair Frank Troy dingen naar haar hand en hart. Avances die zowel op haar leven als dat van de drie mannen een grote invloed zullen hebben.

Vinterberg gaat in zijn versie vooral voor de kracht en het optimisme van de liefde. En dat is toch verrassend, gezien zijn voorkeur voor duistere verhalen (“Festen”, “Jagten”). Bovendien staat ook Hardy niet echt bekend als een vrolijke Frans. Commerciële toegeving of gewoon eens zin om een positieve film te draaien ?  Wie zal het zeggen. Vinterberg condenseerde samen met scenarist David Nicholls (“Starter For Ten”, “One Day”) het negentiende-eeuwse bronmateriaal aanzienlijk, zij het evenwel zonder aan de essentie te raken. Opvallend is dat sommige sleutelmomenten ietwat slordig of gehaast in het geheel zijn verwerkt, en dat het personage van Troy grotendeels karikaturaal blijft. En na verloop van tijd wordt de film an sich te fragmentarisch om nog echt mee te zijn met de personages en verwikkelingen. Waardoor het solide voorspel uiteindelijk maar een lauwe climax aflevert. Ware liefde mag dan wel overwinnen, het te verhakkelde laatste halfuur doet dat helaas niet.

Los daarvan is deze “Far From The Madding Crowd” onberispelijk in beeld gezet: de vele scènes op het platteland in Wessex – gefilmd in Dorset, waar Hardy destijds grote delen van zijn leven doorbracht – brengen de leefwereld van de auteur poëtisch tot leven. Golvende korenaren, ze ogen extra mooi in deze draadloze app-tijden. Ook met de cast zit het grotendeels snor: vooral Carey Mulligan oogt heel wat lof met haar doorleefde vertolking van een onafhankelijke vrouw in een door mannen gedomineerde wereld. Bij haar aanbidders is het in de eerste plaats uitkijken naar Matthias Schoenaerts en Michael Sheen die zich hun rollen mooi eigen maken. De relatief onbekende Tom Sturridge overtuigt minder als Troy, en dat doet het sowieso al minst interessant uitgewerkte personage geen goed. Al is het misschien net de stereotiep uitgewerkt rol die ertoe leidt dat hij zich minder in de kijker kan spelen. De kip of het ei-vraag.

Wie nog meer “Madding Crowd” wil: de klassieke versie van John Schlesinger uit 1967 schurkt tegen de drie uur aan en laat de personages en context iets meer ademen. Deze versie met Julie Christie, Terence Stamp, Peter Finch en Alan Bates werd destijds niet zo goed ontvangen, maar geldt vandaag de dag als een onderschatte klassieker, waarin vooral het camerawerk van Nicolas Roeg speciale aandacht krijgt. Ook lang is de Britse televisieversie uit 1998. Stil en bijna van de aardbodem verdwenen is dan weer de versie uit 1915. En wie het eerder “Far From The Obvious Crowd” wil: meer recent haalde ook Stephen Frears’ eigentijdse “Tamara Drewe” de verhaalmosterd grotendeels bij Hardy’s vierhoeksrelatie.