Je bent jong en je wilt wat. Zien bijvoorbeeld. Zo begon in 2003 de Filmfreak-bespreking van de Aziatische horrorprent “The Eye”. Anno 2008 is het de zoveelste brok Oosterse horror waarvan Hollywood een doorslagje heeft gemaakt. Dus waarom zouden wij op zoek gaan naar een nieuwe openingzin, als deze remake hier vaak niets meer is dan het spiegelbeeld van het origineel ?

Zijn er veranderingen vergeleken met het origineel ?  Bitter weinig. Het verhaal wordt voor het grootste deel slaafs gevolgd, en de relocatie naar een Amerikaanse grootstad zorgt ook al niet voor accentverschuivingen. Maak dus kennis met jongedame Sydney Wells (een rol die oorspronkelijk naar Renée Zellweger zou gaan, maar uiteindelijk door Jessica Alba werd ingepalmd), blind sinds haar vijfde levensjaar, en als twintiger eindelijk in staat om te zien na een geslaagde hoornvliestransplantatie.

Dat gaat niet zonder slag of stoot: om te beginnen moet ze wennen aan de vloed van beelden die op haar afkomt: geen sinecure voor iemand die zowat haar hele leven vooral vertrouwde op haar gehoor en reukzin. En dan zijn er ook nog de schimmen die ze te pas en te onpas ziet opduiken, gaande van een creepy kid op zoek naar zijn rapport, tot slachtoffers van verkeersongevallen. Voor Sydney is het al snel duidelijk dat ze contacten kan leggen met dode mensen, maar ze vindt niet echt iemand die haar wil geloven. Uiteindelijk gaat oogspecialist Paul Faulkner (Allessandro “Face Off” Nivola) voor de bijl en zoekt hij op wie Sydneys donor was. Blijkt immers dat haar nieuwe ogen de herinneringen van de donor meedragen...

Echt verrassen doen de Aziatische boe-films inmiddels niet meer. Daarvoor zijn we intussen te veel en te vaak blootgesteld aan films waarin geesten opduiken, veelal omdat ze geen rust vinden in het hiernamaals. Dezelfde vlieger gaat uiteraard op voor de slaafse Hollywood-remakes, die in veel gevallen ook door Aziatische cineasten worden gedraaid. De originele regisseurs van “The Eye”, Oxide en Danny Pang, regisseerden inmiddels “The Messengers”, hun eerste inspiratieloze Engelstalige demonenprent, en zij waren niet echt geïnteresseerd in een Westerse remake van hun prent. Even zag het er naar uit dat Hideo Nakata, regisseur van “Ringu” en “Dark Water” de remake voor zijn rekening zou nemen, maar uiteindelijk kozen de producenten toch voor een duotaak. De Franse cineasten David Moreau en Xavier Palud die debuteerden met het in horrorkringen goed onthaalde “Ils” voegen echter niets toe aan het origineel. Vraag blijft of er een cineast ter wereld is die dat wel kon of mocht natuurlijk...

Al bij al is “The Eye” gelukkig nog niet zo’n slechte film. Flets, dat wel, maar we hebben al slechtere dingen gezien in het carbon copy-horrorlandje. Het gros van de effecten intrigeert, ook al zijn het veelal variaties op hetzelfde thema. Het duurt wel een tijd vooraleer de plot echt uit de startblokken schiet, en het laatste halfuur (ditmaal gesitueerd in Mexico) voelt net als bij het origineel enigszins geforceerd aan. Het grootste verschil met dat origineel situeert zich trouwens op het eind: waar de broertjes Pang hun film lieten eindigen met een apocalyptische bang, kiezen de Amerikanen voor een omfloerst en gesuikerd happy end. Kwestie van de doelgroep (grotendeels bestaand uit tienermeisjes en ander popcornverterend jong grut) met een sentimentele kluit in het riet te sturen waarschijnlijk.