Heb je ooit zo hard moeten lachen dat het pijn deed ? Wij wel. Bij het bekijken van Ex Drummer dan nog.
Ex Drummer is zoals je weet de eerste verfilming van het boek van Herman Brusselmans dat werd uitgebracht in 1994. Brusselmans kennen wij enkel en alleen van bij de dokter. Niet dat de auteur dezelfde huisarts heeft als ondergetekende en ons op die locatie ontmoet, neen de Waregemse dokter is vermoedelijk geabonneerd op Humo, te oordelen aan het aantal exemplaren die er van dit boekje in zijn wachtkamer ligt. Het betekent niet dat wij het magazine met de olijke covers als topleesvoer beschouwen maar die column van Brusselmans, daar is het hem om te doen bij ons. Die willen we elke keer zeker gelezen hebben voor ons vertrek. Brusselmans heeft een eigen stijl en die bevalt ons wel. Een boek van Herman hebben we nog nooit gelezen en we vrezen eerlijk gezegd een beetje dat de trefzekere lectuur van de auteur moeilijk honderden bladzijden kan volgehouden worden. Maar terug naar de film nu.

Het verhaal is heel eenvoudig, noem het banaal. Drie muzikanten, stuk voor stuk gasten met een 'handicap' (maar geen gehandicapten) willen een bandje vormen en zijn op zoek naar een drummer. Ze weten dat Dries (in de film net zoals Brusselmans een schrijver) een succesvol auteur is en dus kwam zijn naam bij hen op als laatste toevoeging aan hun ambitieuze groepje. Vandaar dat ze, voorafgegaan doro een bijzondere fietsrit, op een dag aankloppen ten huize van Dries. In de hoop dat hij ook wel een handicap heeft want dat is wel een voorwaarde...

Na een weinig hoogstaand gesprekje komt het drietal te weten dat Dries vroeger nog gedrumd heeft (of niet kan drummen, wat maakt het ook uit eigenlijk) waardoor al snel gedacht wordt aan een eerste repetitie. Maar voor het zover is maakt Dries noodgedwongen kennis met de achtergrond en de familie van de respectievelijke 'muzikanten'. Het blijkt vanzelfsprekend een zootje ongeregeld en verschillende brokken ellende te zijn (of wat had je gedacht ?).

Blijft dan nog de vraag natuurlijk welk nummer men zal vertolken. 'Mongoloid' (naar analogie met 'Paranoid' zeker ?...) is een eerste keuze (en meteen het moment waar onze lachspieren als nooit tevoren op de proef worden gesteld) maar al gauw is overleg nodig of men dit nummer wel zal gebruiken op de 'rock rally' waar men zal aan deelnemen.
Maar de concurrentie is niet van de minste daar. 'Dikke Lul' zal er ook optreden met zijn groep 'Harry Mullisch' en toevallig is men van plan om een nummer te brengen dat in dezelfde lijn ligt van wat 'The Feminists' van plan zijn om op te voeren. Reden genoeg voor Dries om (de man met de) Dikke Lul met een bezoekje te vereren en te proberen hem op andere ideeën te brengen wat songkeuze aangaat. Ondertussen wordt het leven van de bandleden er miserabeler op dan ooit tevoren en is het moment van het optreden aangebroken...

Ex Drummer is, volledig in de lijn van de verwachtingen, in veel opzichten een film 'buiten categorie'. De humor is plat en overwegend van het pipi en kaka soort. Brusselmans schept er bij het schrijven (en Koen Mortier bij het verfilmen want dit is écht wel Brusselmans...) een waar genoegen in om tegen de schenen en in de kloten van iedereen te schoppen. De provocatie wordt niet uit de weg gegaan, ze wordt gezocht waar mogelijk. De minder begoeden en -bedeelden in de maatschappij moeten het ontgelden, er zijn op het vlak van menselijke, woordelijke vernederingen geen grenzen. Het is niet de elite van de bevolking die centraal staat in Ex Drummer maar dat had je natuurlijk al begrepen. Het zijn de 'lowlifers', het klootjesvolk, gestoorde en gefrustreerde individuen die de kans krijgen een (hoofd)rol te vertolken. Het verhaal is soms bijzonder grappig, andere keren weer zielig of triest. Van een plot is geen sprake, van een verhaal ook nauwelijks maar dat belet niet dat wij gelachen hebben als zelden tevoren...