Nic Balthazar maakt films die op één of andere manier binding hebben met de kijkers.  Autisme en pesterijen in “Ben X”, euthanasie in “Tot Altijd” en nu dus “Everybody Happy”.  Ook al een film die omwille van het thema bijzonder actueel is.

In “Everybody Happy” staat Ralp Hartman (Peter Van den Begin in goede doen) centraal.  Raph is stand up comedian en sinds enige tijd op tournee met een aantal collega’s waarbij het gezelschap zich van het ene optreden naar het ander verplaatst in een busje met het opschrift ‘Comedy Cruise’.  Een gezellige, toffe bende waar er nogal wat afgelachen wordt denk je dan maar schijn bedriegt, toch zeker wat Ralph betreft.  Die heeft het zo’n beetje gehad met het ene optreden na het andere, met de druk om te presteren, steeds de allerbeste te moeten zijn als laatste act van de avond.  Door zijn manager/MC Big Bozo (Josse De Pauw) bij aanvang van elk optreden steevast geïntroduceerd als de hoofdact, “de Cadillac van de komedie” wat elke keer weer zorgt voor hoge verwachtingen.  De act met de twee pintjes doet het nog wel maar elke avond opnieuw hetzelfde, telkens weer opnieuw en opnieuw, het is Ralph na al die jaren te veel geworden.  De geforceerde manier waarop hij zijn gelaatsuitdrukking wijzigt van somber naar glimlach-modus net voor hij de bühne op gaat zegt alles.

Verrassend is het dus niet dat hij in de spreekwoordelijke put valt die burnout wordt genoemd.  Of toch bijna.  Zijn manager en goeie vriend Big Bozo zag het allemaal aankomen maar een negatieve afloop lijkt onafwendbaar.  Hij kan enkel maar ingrijpen op een manier en met een middel die op korte termijn enkel maar een extra probleem toevoegt aan de problematiek waar Hartman al te lang mee wordt geconfronteerd.

Het is helemaal niet verwonderlijk dat Nic Balthazar scoort met het soort van films die hij maakt en de manier waarop hij dit doet.  De sociale relevantie van het onderwerp is net als bij zijn vorige films ook nu weer interessant en boeiend genoeg om als Vlaams filmmaker gegarandeerd uitgenodigd te worden naar televisie-studio’s en radio-interviews wat op zich al zorgt voor heel wat media-aandacht.  Niemand die vandaag behoort tot de werkende klasse kan ongevoelig blijven voor de problematiek van burnout en/of depressies en wie niemand kent die met één van deze ‘ziektes’ van de 21e eeuw werd geconfronteerd mag nu zijn hand omhoog steken.  OK.  Niemand dus.  Zoals verwacht.

Balathazar’s aanpak in “Everybody Happy” oogt fris en luchtig, zeker anders dan wat je van een film rond de vermelde problematiek zou verwachten.  Wie de trailer zag weet dat Van Den Begin er een heuse, zij het virtuele partner bij heeft in “Everybody Happy”.  Die visualiseert en helpt om in de film duidelijk te maken wat zich in het hoofd van de komiek afspeelt.  Balthazar heeft het in zijn babbeltjes met de pers en in promo-filmpjes steeds over de “stemmetjes” in iemands hoofd en een soort van alter ego als extra personage in de film voorzien was niet alleen een wijze beslissing, het  bood ook het voordeel – ondanks het feit dat we al iets gelijkaardigs zagen in “Broer” - dat de kwelduivel op deze manier een gezicht kreeg in “Everybody Happy”.

Helemaal autobiografisch is de flm zeker niet maar de idee voor “Everybody Happy” ontstond toch in het filmbrein van Nic Balthazar ongeveer vijf jaar geleden.  Alles leek toen in orde tijdens een weekendje Parijs “met zijn madam” maar toch kon de fimlmaker op een nacht de slaap niet vatten omdat er precies een vervelend mannetje naast hem in bed lag die maar bleef zeuren over voornamelijk negatieve of foute dingen, een kereltje dat Nic maar wat graag van zijn balkon had gekieperd.  Het moet een zalig gevoel zijn voor een filmmaker om zich op zo’n moeilijk moment te realiseren dat daar misschien wel een “film in zit”, hierna zelf het scenario te kunnen schrijven en anno 2016 met het afgewerkte product naar het Filmfestival van Oostende te kunnen trekken, er een Prijs mee te kunnen winnen op een Filmfestival van de grootorde van Montréal…

“Everybody Happy” is volgens Balthazar zelf “ook geen film over iemand met een burnout of een depressie.”  Maar “een verhaal over iemand op de rand van de grote gapende afgrond”.  Veel verschil maakt dit voor ons niet uit, vast staat wel dat “Everybody Happy” een film is waar meer in zat, waar we inhoudelijk toch wat meer hadden van verwacht en die toch wat dieper op de problematiek kon ingegaan zijn.  “Everybody Happy” focust zich voornamelijk op het gevecht die het hoofdpersonage helemaal alleen lijkt te voeren met heel veel aandacht naar zijn (innerlijke) strijd, het worstelen met het kwelduiveltje, maar/te weinig aandacht hoe zijn omgeving reageert op dit alles.

“Everybody Happy” is een film waar je niet vrolijk maar ook niet triest of droevig van wordt.  Veel heeft te maken met het einde van de film en een afloop die we graag (veel) gedurfder had gezien.  Balthazar heeft er zich niet aan gewaagd en kiest voor een aanpak, inhoud en afloop die het label ‘100 % safe’ krijgt van ons.  Zelfs Kamal Karmach komt niet verder dan enkele brave grapjes rond zijn afkomst.  Er is dus niets gewaagds of verrassends aan deze nieuwste film van Nic Balthazar, “Everybody Happy” is niet zijn beste wel zijn braafste film tot nu toe.