Jongensliefde. Gelukkig bestond ze al in 1985. Anders konden we 35 jaar later niet naar de cinema afzakken voor een nostalgische trip langs de zielenroerselen van twee jongens voor wie het water te diep en het strand te groot bleek.

Kustwacht van dienst is veelfilmer François Ozon, en die houdt het naar Frans-Europese normen opvallend zedig in Eté 85. Geen controversiële edele delen-cinema dus, maar een serene adaptatie van de in 1982 verschenen jeugdroman Dance On My Grave van de Britse auteur Aidan Chambers.

Een vergelijking met het thematisch en decenniummatig gelijklopende Call Me By Your Name dringt zich op. Maar dat hoeft niet echt. De verschillen en gelijkenissen houden elkaar mooi in evenwicht. Zo krijg je hier geen masterclass Grieks-Romeinse mythologie en archi-tecturale vapeurs mee naar huis, maar moet je het doen met de toeristische zeilboot en Suzukimotor-couleur locale aan de kust van Normandië. Waar de zestienjarige Alexis (Félix Lefebvre) voor het eerst van zijn leven echt stapeldolverliefd wordt. Op de achttienjarige David (Benjamin Voisin) om precies te zijn. Helaas voor Alexis wil David zich niet binden aan een minnaar, en wil die ook proeven van andere vruchten in de fruitmand. Hartzeer zal Alexis’ deel zijn, zeker als het noodlot dan ook nog eens ongenadig toeslaat.

Ozon toont niets nieuws in het genre van het romantisch coming of age drama: niet in de GLBT- en niet in de heterovariante. Zonder wereldschokkende of aardplaatverschuivende cinema te zijn, draagt Eté 85 echter constant het hart en de ziel op de juiste plaats. De beide protagonisten acteren waarachtig, en maken zowel hun vlinderromance als de daaruit voortvloeiende jongvolwassen pijnen tastbaar.

Doordat Ozon het verhaal niet chronologisch uit de doeken doet, weet je als kijker vrij snel welk noodlot er om de hoek schuilt. Niets mis mee: door de opbouw van de relatie parallel te tonen met de nasleep zit de plot mooi in balans. Zeker omdat die voor een groot deel is opgebouwd rond de literaire aspiraties van Alexis die Ozon stelselmatig mooi kadert en opbouwt met een overschouwende en goed getimede voice over. Hoera daarvoor. Fans van Rod Stewart hebben trouwens een extra reden om hun ogen en oren de kost te geven op deze zomerse rotonde.