Hoe zou het eigenlijk nog zijn met beertje Colargol? Sinds het begin van de jaren zeventig is maar weinig meer vernomen van deze Franse voormalige televisiester. En stripverhaalbeertje Pol, hoe is het daarmee? Ook al sinds 2005 van de aardbodem verdwenen. Misschien moet Benoit Blanc die zaken eens onderzoeken.

Beren waarvan we wel weten hoe het gaat: Olivier B. Bommel die in Bommelstein rentenierend geniet van een pijprokende oude dag, daarbij zelf begrijpend wat hij bedoelt. En Paddington, want die is momenteel zijn derde speelfilm aan het maken. Ook nog zichtbaar in berenland: Ernest. Tien jaar na zijn eerste bioscoopavontuur duikt hij met de muis Célestine immers op in een tweede langspeler die als ondertitel Le voyage en Charabie meekreeg.

Ernest en Célestine zijn een creatie van de in 2000 overleden Belgische schrijfster en illustratrice Gabriel Vincent, pseudoniem van Monique Martin. De waterverfkleuren waarmee ze haar verhalen illustreerde werden netjes behouden in de postume adaptaties van haar werk. In deze film dus, maar ook in de eerste Ernest & Célestine-langspeler, in de in 2017 opgestarte televisiereeks en in de afgeleide kortverhalenbundeling Ernest & Célestine en hiver die ook in de bioscopen was te zien.

Door de fijne op jonge kinderen toegespitste dierenanimatie en de vaak betoverende waterwerfcomposities is Ernest & Célestine: Le voyage En Charabie een lust voor het oog. Scenariomatig is het helaas wat minder sterk dan de voorganger: de originefilm uit 2012 was grappiger en bruisender dan deze opvolger die naast de boodschap dat iedereen de kans moet krijgen om te zijn wie hij of zij wil zijn op de proppen komt met een verhaal dat al bij al niet waterdicht genoeg is voor oplettende volwassenen. En waarschijnlijk ook niet voor snuggere vijfjarigen.

Een verhaal waarin Ernest en Célestine met Ernests kapotte viool naar diens thuisland Charabie – Brabbelland in het Vlaams en Nederlands – trekken om er het muziekinstrument te laten herstellen. Ze treffen er een maatschappij aan waarin muziek verboden is – met uitzondering van de muzieknoot do. Een en ander is terug te brengen tot een meningsverschil tussen Ernest en zijn vader die opperrechter is in Charabie. Tijd voor vader en zoon om zich te verzoenen zodat de lokale berenpopulatie nog eens lekker footloose kan gaan.

Niet de beste Ernest & Célestine-worp dus, deze reis naar Brabbelland. Maar langs de andere kant toch ook weer te schattig en tijdloos om het zomaar achteloos met de peuter en het badwater weg te gooien.