Gemiddeld één keer om de drie jaar maken we er hier bij Filmfreak geen geheim van het niet erg te vinden ons eens een vrouw te voelen. Zolang die neiging samenvalt met de release van een film van Nicole Holofcener is dat trouwens een normale reflex. Deze dame verstaat immers de kunst om aangename babbelprenten te draaien over het alledaagse (relatie)leven, waarbij de focus steevast bij één of meerdere vrouwelijke protagonisten ligt. Bovendien weet Holofcener steeds moeiteloos de klik naar de (cinefiele) man te maken met een opvallend oog voor detail, een mooie cast en een zachtkabbelend joie de vivre. Niet de eerste keer dat we op deze site haar mooi oeuvre onder de aandacht brengen, en hopelijk ook niet de laatste. Holofcener wordt her en der vergeleken met de vrouwelijke Woody Allen, maar Holofcener flirt zelden of nooit met neuroses of persoonlijke dada’s. Of zet ze in elk geval niet frontaal op het voorplan.

“Enough Said” is haar vijfde langspeler, en er zit gelukkig nog geen sleet op de formule. Haar nieuwe worp lijkt op het eerste zicht minder flamboyant dan “Friends With Money” en “Please Give”, en is misschien zelfs wel haar meest tedere film. Met op het voorplan een romance tussen twee gescheiden mensen die allebei een dochter hebben die op het punt staat naar de universiteit te vertrekken. Eva (Julia-Louis Dreyfuss) is een masseuse die op een feestje in de smaak valt bij televisiearchivist Albert (James Gandolfini) waarop de twee aan het daten slaan. Naast veel gemeenschappelijke dingen, zijn er ook veel verschillen. Zo is Alberts dochter Tess (vertolkt door Eve Hewson, de dochter van Bono) veel sjieker dan Eva’s oogappel Ellen. Eva’s levensstijl is dan weer gesofisticeerder dan die van de wat slobberige Albert die bijvoorbeeld liever zijn spullen op de vloer naast het bed legt in plaats van een nachtkastje te kopen.

Gaandeweg wordt duidelijk dat Eva en Albert – ondanks de verschillende stijl – best wel bij elkaar passen. Een goed schot van Cupido met andere woorden, al kan die blote engelknaap zijn pijl en boog niet zomaar over de haag gooien. Het lot – in de gedaante van Holofceners fetisjactrice Catherine Keener – ligt immers op de loer en het verkeerd inschatten daarvan zorgt ervoor dat die oh zo mooie relatie tussen die twee lieve mensen zowaar spaak loopt.

Je kan cynisch doen en “Enough Said” met het badwater weggooien – ’t is toch maar (een) soap, horen we er al eentje knorren. Fout, want Holofcener haalt er meer uit. Waarachtigheid bijvoorbeeld. En gevatte kanttekeningen aan de zijlijn als extra kleurstof. En aandacht voor scènestelende bijrolspelers die zich meanderend door de centrale plot wurmen. Met daarbij ditmaal speciaal aandacht voor Toni Collette en Ben Falcone als kibbelend koppel dat nogal wat issues heeft met hun Hispanic-poetsvrouw. De echte sterren zijn echter ontegensprekelijk Dreyfuss en Gandolfini: hun romance ontwikkelt zich vooral heel naturel (zonder rozen, bonbons of Richard Gere op het witte paard) en beide acteurs weten hun karakters tot op de millimeter gevat te portretteren.

Ironisch is dan weer dat het waarschijnlijk door Gandolfini’s onfortuinlijk overlijden is dat dit kleinood een kans op het grote scherm krijgt in ons kikkerlandje. Al kregen – eerlijk is eerlijk – op haar debuut “Walking And Talking” na Holofceners vorige films in het Belgenland steeds een reguliere release. Hoe dan ook, wie Tony Soprano genegen was hoeft dus niet te wachten op Gandolfini’s vertolking in Michael Roskams’ “The Drop” (voormalige titel: “Animal Rescue”) om hem een postuum pluchen eresaluut te brengen.