In een tijd dat de meesten met moeite de ping van de pong konden scheiden op hun personal computer, kwam Steve Barron in zijn langspeeldebuut op de proppen met een computer die menselijke gevoelens ontwikkelt en zelfs de liefde tussen zijn eigenaar en zijn buurvrouw probeert te dwarsbomen. Wat uiteraard bitter weinig voorstelt in vergelijking met de computeriële verkrachtingsstrapatsen in Donald Cammells Demon Seed anno 1977, maar soit …

Electric Dreams is trouwens geen horrorfilm, maar een aimabele boy meets girl tienerfilm. Met nogal wat aandacht voor muzikale interludes, wat niet hoeft te verwonderen als je weet dat Barron in de jaren tachtig een heel vooraanstaande videoclipregisseur was die onder meer samenwerkte met Culture Club, The Human League, Sheena Easton, Toto, Spandau Ballet, Madonna, Michael Jackson, Joe Jackson, Tears For Fears, Bryan Adams, A-Ha en Dire Straits … om er maar een paar te noemen.

Scenarist/producent Rusty Lemorande kwam op de set van Yentl via Barrons moeder in contact met zijn werk, en hij wist meteen bij wie hij moest aankloppen om zijn script voor Electric Dreams te verfilmen. Barron kon bovendien rekenen op Britse cofinanciering door miljonair Richard Branson en zijn Virgin Films. Met bijdragen van onder meer Giorgio Moroder, Culture Club, ELO en Phil Oakey kreeg de film een heel hitgevoelige kleur mee, wat er meteen voor zorgde dat Electric Dreams een culststatus(je) kreeg nadat de film in de zalen weinig commerciële gensters sloeg maar naderhand gouden zaken deed in videotheken.

Lenny Von Dohlen is een slungelige architect die een pc koopt om zijn zaken beter te organiseren, en om hem te helpen met het ontwerp van aardbevingsbestendige bakstenen. Tegelijkertijd raakt hij tot over zijn oren verliefd op zijn nieuwe buurvrouw, de celliste Virginia Madsen. De met A.I. avant la lettre-aangelengde computer – met de stem van Bud Cort – vindt die liefde maar niets, en hij wil zelf ervaren wat het betekent om verliefd te zijn. Ja, het scenario is lichtgewicht, maar Barron knutselde met Electric Dreams een knetterende tijdcapsulefilm in elkaar die zich bovendien wentelt in zijn eigen onschuld en nergens een scheve schaats wil aanbinden, laat staan rijden. Dat Madsen en Von Dohlen tijdens de opnames echt smoor waren op elkaar komt de chemie van Electric Dreams trouwens enkel maar ten goede. Een geestige guilty pleasure.