Drie geile Britse meiden met vakantie in Spanje laten zich verleiden door vier rijkeluiszonen met een jacht, stemmen er mee in om op volle zee te gaan feesten, maar na een fataal uit de hand gelopen seksspelletje staat iedereen elkaar al snel naar het leven. Qua pitch in minder dan vijftig woorden weet “Donkey Punch” zich aardig te verkopen: jammer dat het als film van iets meer dan negentig minuten niet hetzelfde weet te doen.

Toeristes van dienst zijn Lisa (Sian Breckin), Kim (Jaime Winstone) en Tammi (Nichola Burley). Terwijl Lisa en Kim enkel maar denken aan zon, zee en fun, probeert Tammi een spaak gelopen liefdesrelatie te verwerken. Tijdens hun eerste stop bij een bar is het al prijs: het drietal loopt in de kijker van drie jonge landgenoten, die het wel zien zitten om een leuke tijd te hebben met de meiden. Lisa en Kim zien het meteen zitten om iets te gaan drinken op het jacht van hun rijke aanbidders, en overhalen ook Tammi om mee te gaan. Algauw hebben de jongens een bouder plan: waarom feesten in de haven als het ook op open zee kan ?  En dus vaart het zevental af voor een feestje boordevol drank, drugs en seks. In een thriller durft zoiets nog al eens verkeerd aflopen. De lichtelijk geflipte Bluey (Tom Burke) overhaalt een van zijn kompanen om tijdens het gevogel een 'donkey punch' toe te passen. De punch blijkt helaas iets te hardhandig te zijn: in plaats van een beter orgasme te krijgen overlijdt Lisa aan de gevolgen van de klap.

Omdat iedereen onder invloed is van drugs en drank besluiten de jongens om de kustwacht niet te waarschuwen, maar om het lijk van Lisa in zee te dumpen. Dat Kim en Tammi het daar niet mee eens zijn spreekt voor zich. Algauw hebben de jongens het moeilijk om de meisjes achter slot en grendel te houden, al was het maar omdat de verstandhouding tussen los hombres zelf op losse schroeven komt te staan. Zeker als blijkt dat Bluey de sekspartij en het daaropvolgende ongeval heeft gefilmd. Het duurt dan ook niet lang vooraleer er nog meer doden vallen aan boord van het jacht. Wie wil overleven zal onvermijdelijk zelf over lijken moeten gaan…

“Donkey Punch” heeft genoeg bouwstenen voor wat een fijne guilty pleasure kon zijn, maar helaas lopen die averij voor het anker goed en wel gelicht is. De personages zijn fletse clichés uit het spreekwoordelijke dertiende dozijn (en nog dom op de koop toe), het verhaal is na de fatale wip hoop en al een kwartier boeiend, en de climax is schraler dan een blikje bruiswater dat een week in volle zon heeft gesudderd.

Regisseur Oliver Blackburn heeft dan misschien wel kaas gegeten van het inblikken van een blootscène die eventjes flirt met de x-grens, tijdens de thrillermomenten dobbert hij doelloos over de baren. De overbodige gratuite gore veroorzaakt nauwelijks rimpelingen op het wateroppervlak, het vuur geraakt niet bij de lont, en potentiële genrefun moet baan ruimen voor logge schots en scheef lopende would-bedramatiek. Een goede slasherfilm is ofwel spannend (wat hier nauwelijks het geval is) of kiest voor de weg van demente lol (wat hier geenszins het geval is). Een teleurstellende thriller, dit spelletje zeeslag voor dummies.