Cinéma Du Look maakt Luc Besson al lang niet meer. De afgemeten chique stijl waarmee hij in de jaren tachtig zijn naam vestigde is al ettelijke jaren – decennia zelfs – ingeruild voor een ratatouille van druk blockbusterschap op zijn Hollywoods. En dat leverde in de loop der jaren zowel aangenaam vertier als nauwelijks uit te kijken flops op.

Pieken en dalen … ze zijn een constante in het oeuvre van Besson.Deze Dogman is een van de betere titels zijn huidige/late periode. Niet dat er niets aan te merken valt op deze mengelmoes tussen karakterdrama en actiepulp. Besson heeft deze keer echter verrassend veel aandacht voor karakterontwikkeling en scoort alleen daarom al goede punten. Veel heeft hij hierbij zeker te danken aan de standvastige en zelfs uitgebalanceerd-ontroerende vertolking van Caleb Landry Jones die waarschijnlijk ook wel zal geweten hebben dat hij aantrad in een soort Joker rip-off. Maar dan wel in een die minder pretentieus is dan Todd Phillips’ toch ietwat over het paard getilde wraakfilm uit 2019. Tegenspreken mag, zolang het maar met flair en vriendelijke woorden gebeurt, daarbij ook oog hebbend voor een heldere interpunctie.

De hondenman van dienst is Douglas (Jones dus). Opgegroeid onder de karwats van een hondengevechten organiserende brutale vader en een al even achterlijke oudere broer die hem om er vanaf te zijn zonder eten en drinken opsloten in hun hondenkennel. Waar Douglas de grote en kleine loebassen leerde appreciëren, en dat kwam hem goed van pas in zijn volwassen leven waarin zijn (asiel)honden hem sloten vol vriendschap en affectie geven, maar zich ook laten trainen om af te rekenen met het rioolschuimsel van de straat. Om de woorden van de recensent uit The Financial Times even te parafraseren: Dogman laat zich bekijken als een kruising tussen Taxi Driver en Lassie.

Jones is het hart en de ziel van de prent: zijn passage als Edith Piaf en Marlène Dietrich-lippende dragqueen alleen al is eigenlijk een reden om Dogman niet ongezien te laten kwispelen. Actiefans kunnen hun hart dan weer ophalen aan de best geïnspireerde en geestige finale waarin Jones en zijn honden even auditie lijken te doen voor pakweg The Equalizer 4. Besson koppelt alles ook mooi aan een heldere flashbackstructuur en levert zo finaal een prent af die meer hart bezit dan je gezien zijn reputatie geneigd bent te geloven. Een waarin de honden trouwens allemaal woefer dan woef en likker dan lik acteren. Drie sterren op het (r)apport.