Wat moet een chirurg ondergaan als hij zelf  onder het mes moet ?  Geef toe, interessante vraag. Cineaste Randa Haines (die haar eerste films sinds Children of a Lesser God aflevert) weeft er een dramatisch verhaal rond, gepuurd uit een autobiografische doktersroman.

Dokter van dienst is Jack MacKee (William Hurt, in een rol oorspronkelijk bedoeld voor Warren Beatty, een brilanjt chirurg die zijn job tot in de perfectie uitvoert, maar zich nooit emotioneel inlaat met patiënten. Kwestie om geen schuldgevoelens op te lopen mocht de operatie eventueel toch verkeerd aflopen. Maar dan moet Mackee zelf plaatsnemen aan de andere kant van het operatielaken. De zere keel waar hij al een tijd last van heeft, blijkt een kankergezwel te zijn aan de stembanden, en bestralingen en een operatie worden ook zijn deel.

Hij maakt kennis met de aan een terminale hersentumor lijdende June Ellis (Elizabeth Perkins, zoals steeds steengoed), en haar stervensvisie doet hem inzien hoe de patiënten zich voelen vooraleer hij of een collega er een keurig ontsmette scalpel of hartklem inzet.

De film is niet vrij te pleiten van gemakkelijkheidsoplossingen, eenzijdig gestructureerde sentimentele verwikkelingen en meer van dat onfraais, maar Haines toont toch op scherpe wijze de praktijken die schuilgaan achter de ziekenhuispoort. Hierbij is wel teveel eer weggelegd voor de protagonistenrol van Hurt (hij is in zowat elke scène te zien), terwijl de bijrollen nooit sterk genoeg uit de klinische ziekenhuishoek komen, met een sterke emotionele onderwaardering als gevolg.

Maar een bezoekje aan deze dokter is altijd nog te prefereren boven een echte openhartoperatie, dat spreekt voor zich. Ahoewel, met patiënte Perkins op dezelfde kamer wil ik me gerust als proefkonijn laten interneren. Want je weet toch ook aan welke test beesten het eerst worden onderworpen, nietwaar.