Ook al specialiseerde Eddie Murphy het grootste deel van zijn filmische loopbaan hoofdzakelijk met vaak onbeige flutfilms, toch blijft de komiek een betrouwbare publiekslokker. Op de lange afstand komen de Murphyfilms misschien nog wat adem tekort om te blijven scoren, de eerste weken viert het Murphyeffect echter hoog tij, en daar is nauwelijks een speld tussen te krijgen.

En dat allemaal omdat het inmiddels negen jaar oude ‘Beverly Hills Cop’ waarvan John Landis (“Innocent Blood”) momenteel het derde deel aan het inblikken is, zo’n fenomenaal kassucces was. Zonder echt nieuwe grenzen aan te boren moet toch gezegd worden dat “Distinguished Gentleman” één van de betere one man shows van Eddie Murphy is.

Met het scenario zit hij nochtans op te vertrouwd terrein : hij speelt de rol van een oplichter, Thomas Jefferson Johnson, die welwillende geslachtsgenoten eerst naar een fictieve sextelefoonlijn lokt en hen daarna chanteert. Vlugge opbrengsten en rinkelende cash gegarandeerd, maar Johnson wil hogerop. En dat kan, wanneer een naamgenoot, congresslid Jeff Johnson er het bijltje bij neerlegt. Terend op het naamherkenningseffect stelt Johnson zich verkiesbaar en jawel, oplichter Thomas ‘Jeff’ Johnson schopt het tot in het Amerikaanse Congres. In Washington heeft hij maar één doel voor ogen : op korte tijd zo veel mogelijk geld verdienen, een doelstelling die ook door zijn collega congresleden gretig geambieerd wordt.

Om een lang verhaal kort en milieuvriendelijk te houden : Jefferson voelt zich als een goudvis in het Washingtonse water, totdat hij halfweg de prent plots een geweten ontwikkelt en opkomt voor de rechten van kankerpatiëntjes.
Een nogal bruuske transformatie voor een Murphyprent, maar net zoals bij het aangename eerste uur moet je er gewoon niet te veel bij nadenken. Dat kan ook niet echt, want daarvoor graaft regisseur Jonathan Lynn, van het uitstekende en inmiddels Oscarbekroonde “My Cousin Vinny” niet diep genoeg. Hij laat Murphy gewoon zijn ding doen waardoor de fanclub krijgt waar ze op uit is : een hele rij Murphytypetjes, een breedschalige kijk op de man zijn gebit (een gimmick die al zo’n tien jaar meegaat) en een paar vulgaire kanttekeningetjes.

Lynn staat erbij en kijkt ernaar en zorgt er enkel voor dat de ruime bijrollensector hun voorzetten richting Murphy niet verknallen. Het eindresultaat is een aanvaardbaar kabbelende politieke satire, die echter nooit zo ‘distinguished’ wordt als dat het zou moeten geweest zijn.