Lef heeft regisseur/scenarist Pieter Van Hees in overvloed. Vorig jaar probeerde hij een degelijke Vlaamse horrorfilm in elkaar te boksen met “Linkeroever” (het resultaat was verre van onaardig, de warrige climax niet te na gesproken), nu probeert hij een hippe rebelse film op poten te zetten met “Dirty Mind”. Met in de hoofdrol Wim Helsen, die binnenkort met zijn derde cabaret-/stand-upprogramma 'Het Uur Van De Prutser' het mooie weer gaat maken op de Vlaamse en Nederlandse podia. Wie de vorige twee zag (“Heden Soup” en “Bij Mij Zijt Ge Veilig”) weet dat Helsen humor met een grote H bedrijft. Toch is zijn rol in “Dirty Mind” niet te vergelijken met die shows. Ergens logisch dat Helsen hier ‘ingetogener’ is dan in die shows of in zijn vele tv-verschijningen: Van Hees had zijn scenario al klaar toen hij Helsen contacteerde. Het is dus niet zo dat de film rond Helsens persoon is geschreven, ook al droeg hij hier en daar nog bij aan de dialogen.

Helsen vertolkt de sullige loser Diego Willems, die wat technische assistentie verleent in het stuntbedrijf Cisse Crash van zijn broer Cisse (Robbie Cleiren). Vrouwen laten hem meestal met een wijde bocht links liggen, en zelfs de vuilnismannen hebben geen respect voor hem. Daar komt allemaal verandering in wanneer Diego een stunt uitvoert om zijn gekwetste broer te depanneren. Helaas schat Diego zijn sprong verkeerd in en komt hard ten val. Resultaat: kortsluiting in de hersenen. Diego leidt aan het frontaalsyndroom en moet vanaf nu met een volledig veranderde persoonlijkheid door het leven. Diego noemt zichzelf Tony T. en staat mijlenver verwijderd van zijn alter ego Diego. Hij is spitsvondig, hip, populair bij de vrouwkes en heeft genoeg ballen aan het lijf om zelf een gevoerd stuntman te worden. De behandelende dokter (Peter Van Den Begin) wil Diego/Tony echter laten opereren zodat hij terug zichzelf wordt. Onderzoek toont immers aan dat slachtoffers van het frontaalsyndroom vaak onverantwoorde risico’s nemen en meestal op jonge leeftijd overlijden. De bevallige Janaa (Kristine Van Pellicom), die haar doctoraat maakt op de dienst neurologie, krijgt de kans Tony te observeren zodat zij er hem kan van overtuigen onder het mes te gaan. Maar Tony T. is niet zomaar van plan om terug in de anonimiteit te verdwijnen, zeker niet omdat hij een serieuze boon heeft voor Janaa…

Het mankement in de hersenpan van “Dirty Mind” is ontegensprekelijk het scenario. Dat is niet alleen oeverloos voorspelbaar (ja, eigenlijk was de brave Diego toch geliefder dan de extraverte en extravagante Tony) maar het raakt grotendeels kant noch wal. Een film moet niet 100 % accuraat zijn, we omarmen zelfs graag liefdevol dichterlijke vrijheden, maar als het scenario de ene onwaarschijnlijkheid na de andere uitbraakt, dan raakt de liefdevolle emmer niet gevuld.

Het aantal flauwe of onwaarschijnlijke scènes is nauwelijks bij te houden. Die gaan van flauwe scènes waarin Helsen plots met een bestelwagen op twee wielen voorbij een file scheurt, over lapsussen die nogal vraagtekens oproepen (Helsen en Cleiren die eventjes in de operatiekamer mogen kijken hoe een operatie verloopt) tot rommelig uitgewerkte verhaalscharnieren (de klap die Helsen zijn moeder verkoopt). En dan hebben we het nog niet over de climax gehad (alweer in een operatiezaal) die zelfs in een Kiekeboe-album niet overeind zou blijven. Het is nogal moeilijk om met een rock ’n roll-gevoel de zaal te verlaten als je zoveel slordigheden op je bord hebt gekregen.

Van Hees mag zijn film dan nog bevolken met een karrenvracht bekende of grappige koppen (Frank Focketyn, Sien Eggers, Bruno Van den Broecke, Adriaan Van Hoof, Maaike Neuville, Peter Van den Eede), veel zoden brengt het helaas niet aan de dijk. Gelukkig dat Van Hees af en toe wel freewheelend stout en in de juiste versnelling accelereert (de confrontatie met de Parkinsonpatiënt, de scène in de bibliotheek), maar die geslaagde momenten zijn jammer genoeg op een hand te tellen. Als “Dirty Mind” iets bewijst, dan is het wel dat Van Hees kaas heeft gegeten van cameravoering en soundtrackomlijsting. Hopelijk legt hij bij zijn volgende film ook wat verhaalcoherentie tussen de boterham. Want (alle goede bedoelingen ten spijt) zijn de prikkels en bubbels van “Dirty Mind” verschraald nog voor de fles goed en wel ontkurkt is. Jammer ende spijtig.