Elefantiase is niet hetzelfde als neurofibromatose, maar het resultaat is grotendeels gelijk. Wie het heeft ziet eruit als John Merrick en mag ervan verzekerd zijn te worden aangestaard door iedereen in het gezichtsveld. Het leven: het is niet altijd simpel.

De Britse acteur Adam Pearson heeft ook neurofibromatose, maar dat belet hem alvast niet carrière te maken in de media. Hij dook op in Jonathan Glazers bevreemdende Under the Skin en is zowat de fetisjacteur van regisseur Aaron Schimberg. Die bracht hem op het voorplan in 2019 met Chained for Life en ook in deze A Different Man is Pearson van de partij. In een soort metabenadering van Pearsons eigen leven die het midden zoekt tussen Charlie Kaufman en David Lynch. Een moeilijke film dus? Yep, een moeilijke film. Of toch geen gemakkelijke.

Schimberg is geboren met een hazenlip en leverde dusver enkel films af die zich focussen op personages met een gelaatsafwijking, daarbij steeds ervaringen uit zijn eigen leven mee verwerkend. In A Different Man krijg je twee personages met neurofibromatose te zien. De eerste is Edward en wordt vertolkt door Sebastian Stan, in het eerste deel van de film onder een laag zware make-up. Edward is een acteur en eenzaat die in een wel heel groezelig appartement woont. Zijn buurvrouw Ingrid (Renate Reinsve) is een ploeterende toneelschrijfster die genegenheid voor hem opvat, ook al ziet hij eruit zoals hij eruitziet. Edward volgt een experimentele behandeling van neurofibromatose, en zo komt het dat hij er op een dag plots uitziet als Stan zonder make-upvermomming. Alleen zegt ‘de mooie’ Edward – die nu als Guy door het leven gaat – niet dat hij ooit ‘de lelijke’ Edward was, en bouwt hij een volledig nieuw leven op. Halverwege duikt Pearson op als Oswald, nog een aspirant-acteur. En dat zorgt voor een driehoeksverhouding tussen beide mannen en Ingrid, die het een en ander zegt over innerlijke en uiterlijke schoonheid, fictie en non-fictie, leugen en waarheid een perceptie en eigendunk.

Veel choco op de boterham dus, en of je die combinatie lust zal afhangen van de mate waarin choco jouw meug is en nog meer van de dikte van het smeersel. En die is dik. Zoals hogerop reeds te rapen, ziet de film er uit als een liefdeskind tussen Kaufmans metazotheid en het onbehaaglijke van Lynch. En niet eens die van The Elephant Man, maar die van Eraserhead. Met wat slechte wil kan je het allemaal zelfs een neuzelfilm noemen.

Feit is dat Schimberg veel vork op de hooi neemt. Zozeer zelfs dat het in de finale bobijn – ah neen, die zijn er niet meer – allemaal te hautain en hermetisch hoogdravend begint te worden en daardoor aan momentum verliest in plaats van eraan te winnen. Geen idee of dat de bedoeling was van Schimberg, of dat schrijver dezes er gewoon niet genoeg van begrepen heeft. Mysterie alom.