Ah, de geneugten des levens … een ijsgekoelde ginger ale op een celsiusgeile dag, een nachtelijke droom waarin Ellen Aim “Nowhere Fast” én “Tonight Is What It Means To Be Young” zo dichtbij kronkelend zingt dat je even haar knieholte kan kietelen, een gestolen 'carpe diem'-moment dat ruikt naar seringen en parmezaanse kaasschilfers, en het gelukzalig gevoel dat zich openbaart bij het zien van een sequel die hoger scoort op de schaal van de heilige Pelliculus dan zijn voorganger … zwijmel zucht. “Despicable Me 2” is zo’n overtreffende vervolgfilm.

Het potentieel dat zich drie jaar geleden niet volledig openbaarde in het eerste avontuur rond Gru (superschurk met een hart van goud en de stem van Steve Carell) is in de opvolger wel volledig aanwezig. Drie jaar geleden was Gru nog een egotrippende megasnoodaard die – louter voor de leut en omdat hij het kon – de maan wou verkleinen en stelen. En daardoor in de clinch kwam met collega-superschurk Vector die Gru een hak wou zetten door er zelf met de maan vandoor te gaan. Gru wou zijn verkleinstraal terug stelen van Vector, maar raakte Vectors basis niet in. Kleine scoutsmeisjes die koekjes verkopen lukte dat wel, waarop Gru besloot om drie kleine weesmeisjes te adopteren om hem te helpen Vector te slim af te zijn. Hoe het met de maan afliep, moeten jullie zelf maar eens (opnieuw) bekijken

relevant voor de sequel is dat het dikke mik werd tussen Gru en zijn geadopteerde dochters. Bij de aanvang van “Despicable Me 2” wonen Margo, Edith en Agnes nog steeds bij hem en Gru heeft zijn leven als vileine gadgetschurk voorgoed achter zich gelaten. Hij is nu een brave huisvader die verjaardagsfeestjes in goede banen leidt en zijn inkomen verdient met het ontwikkelen van gelei. Een taak die hij heeft toevertrouwd aan zijn leger gele Minions (dé showstelers van de franchise). Aan Gru zijn rust komt een eind wanneer hij wordt gecontacteerd door het AVL (de Anti Villain League). Die willen, bij monde van speciaal agente Lucy Wilde (stem van Kirsten Wiig), dat Gru hen helpt een slechterik op te sporen die een wetenschappelijke onderzoekbasis liet verdwijnen en een serum heeft ontwikkeld waarmee hij de hele wereld kan onderwerpen. Gru weigert, maar gaat uiteindelijk toch voor de bijl, en daar is de charme van Lucy niet vreemd aan. Het gevolg is een met de erfenis van de Looney Tunes flirtend (zo goed als) zedenlesloos animatieavontuur dat grossiert in geïnspireerde grappen en fijne vondsten die zorgen voor anderhalfuur driesterrenvertier voor jong en oud.

Waar sequels nogal eens gauw verzinken in een 'meer van hetzelfde, maar dan minder goed'-moeras, blijft “Despicable Me 2” verrassend overeind. Zoals reeds aangegeven heeft dit nummertje twee zelfs meer schwung en stamina dan de eerste “Despicable Me” waarin de makers iets te zichtbaar moesten solderen en lassen om ervoor te zorgen dat hun prent (net) overeind bleef. Ditmaal hebben ze alles beter onder controle. Regisseurs Pierre Coffin en Chris Renaud en scenaristen Cinco Paul en Ken Daurio kregen tijd om hun creatie verder te verfijnen en deden dat met brio. Okee, ze vertrouwen iets teveel op de fratsen van de Minions om een (makkelijke) lach te krijgen, maar in vergelijking met sidekicks zoals die vervelende pinguïns uit de “Madagascar”-reeks zijn de Minions wel degelijk grappig. En ze hebben ook meer dan een frats in de mouwen zitten, wat van “Ice Age” Scrat niet meteen kan worden gezegd.