De laatste weken worden er nogal wat films uitgebracht die zo'n beetje uit de band springen en niet in één van de klassieke categorieën passen. Na zijn vrij succesvolle bioscoop-release wordt Deep Blue nu ook op DVD uitgebracht, een film die qua genre eerder kan omschreven worden als een natuurfilm dan als een documentaire. Recente documentaires als Fahrenheit 9/11 en Super Size Me proberen een bepaald standpunt of een zekere zienswijze naar voor te brengen of een hoeveelheid informatie aan te brengen op een objectieve of subjectieve wijze. Maar met Deep Blue willen de makers de kijker laten kennismaken met de wereld van de 'Deep Blue', de onmetelijke oceanen en vooral wat er zich in afspeelt. De wetenswaardigheden die worden verteld zijn beperkt, zo heeft men het over de grootste vis ter wereld, daar waar in een pure documentaire men de afmetingen, het gewicht, enz van het dier zouden vermelden. Men gebruikt in een andere scène de woorden zeer diep en niet de diepte bij benadering waar de opname werd gemaakt. Het was allicht een bewuste aanpak omdat men wou dat het visuele primeerde boven de informatie-waarde van de film plus je mag niet vergeten dat het geen wetenschappers zijn die deze film maakten maar wel cineasten. Het leidt in ieder geval tot indrukwekkende beelden. Die waarin een orka tegen de kustlijn gaat jagen op jonge zeehonden met het risico om aan te spoelen, nooit gezien eigenlijk. En heel impressionant hoe het toekomstige hapje van de orka nog even als speeltje wordt gebruikt. Een ander hoogtepunt is de scène waarin een groot aantal pinguins voet aan de (ijzige) grond zetten. Andere levende wezens uit de oceaan hebben wij nog nooit eerder gezien en kunnen bewonderd worden in al hun pracht. Even verschijnt er zelfs een ding in beeld wat meer op een lichtorgel lijkt dan op iets wat je in zee kunt terugvinden, hier waren we wel nieuwsgierig naar maar zoals reeds eerder aangehaald primeert het visuele in Deep blue. In het volledig duister van de oceaan op een zekere diepte worden zelfs een soort laser-technieken gebruikt, je houdt het allemaal niet voor mogelijk... En zelfs gekende dieren als dolfijnen werden op film vastgelegd als een groep speelse, sierlijke surfers op de aankomende golven. Qua camerawerk moet dit allemaal niet echt een makkie geweest zijn, sommige eenvoudiger shots als de close-ups van de albatros en de zeehond laten je even stil worden bij het zien van zoveel dierlijke schoonheid. Alhoewel de camera enkel op beeld vastlegt wat op het netvlies van de makers verscheen lijken sommige stukken waarbij een groot aantal dieren getoond wordt soms wel in scène gezet, op een voorbeeldige manier gechoreografeerd, zo mooi is het allemaal. Een grote groep duikende watervogels lijkt wel een sierlijke balletvertoning...

Deep blue is dus een film die je in al zijn schoonheid en pracht met diepe teugen visueel moet inhaleren, bij voorkeur op een groot scherm, plasma-, LCD- of projectie-tv dus. Je kan hem zelfs bekijken zonder het zeer beperkte commentaar van Michael Gambon, alle klankeffecten, ook al niet onbelangrijk trouwens blijven in dit geval wel aanwezig. Al bij al toch wel oppassen bij het selecteren van het klankspoor van deze film, je kan kiezen tussen commentaar en ondertitels of zonder. Deep blue is in een '2 Disc' versie verkrijgbaar, wat inhoudt dat er nog enkele extra's aangeboden worden.

Hier primeert duidelijk de kwaliteit boven de kwantiteit. Een viertal trailers (Deep blue en drie andere films van dezelfde distributeur) en meer dan 80 foto's worden aangevuld met een 'making of'. Dit kleine uurtje is eigenlijk al even interessant als de film zelf en zorgt ervoor dat je nog meer bewondering krijgt voor iedereen die bij deze film betrokken was. Je kan moeilijk anders dan waardering hebben voor iemand die in 200 filmdagen tijd een schamele vijf minuten film heeft kunnen draaien... Voor Deep blue werd maar liefst 3.000 dagen gefilmd, verdeeld over verschillende 'crews'. Het draaien op moeilijke locaties was op logistiek vlak geen lachertje en vereiste een enorme organisatie. En ondersteuning ook, vooral van wetenschappers ! De continu wisselwerking tussen filmmakers en geleerden bleek noodzakelijk om tot het verbluffende resultaat te komen waar je in Deep blue getuige van kunt zijn. In deze 'making of' heeft men het ook over de muziek in de film (die werd gespeeld door het Philharmonisch orkest van Berlijn) en komen de twee regisseurs uitgebreid aan het woord, net als de producenten en andere mensen die heel nauw betrokken waren bij deze film.