19 oktober 2007. Iets minder dan twee weken verwijderd van het ogenblik waarop ik dit tekstje toevertrouw aan de tekstverwerker. Voor Amerika een zwarte dag want uitgerekend op vrijdag 19 oktober 2007 wordt de President van de Verenigde Staten, George W Bush jawel, vermoord. Het overkwam de ‘big nation’ zoals de machtigste man ter wereld triomfantelijk uitkraamt op elke speech die hij ten beste geeft, vroeger al een keer. En nu dus opnieuw.

De President gaat die dag naar Chicago om er een toespraak te houden. Zoals steeds begeleid door een indrukwekkend aantal Politiemensen op motorfietsen en begeleidende voertuigen met zwarte ruitjes, maar ook security, special agents, en noem maar op, allemaal mensen wiens taak het is om de President ten allen tijde te beschermen. Maar deze keer lijkt het wel alsof het anders is, nooit was de massa van protesterende mensen zo groot als nu. Nooit was de haat ten opzichte van de President zo uitgesproken, was de dreiging die deze groep van woedende mensen uitstraalde, zo duidelijk voelbaar. Nog maar zelden diende de “aanrij-route” naar de plaats van het gebeuren gewijzigd te worden om veiligheidsredenen. Maar nu dus wel. De President zat die dag goed in zijn vel, zijn speech gaf hij met veel enthousiasme en al even veel overtuiging, hij had redenen genoeg om tevreden naar het Witte Huis terug te keren. Maar niet zonder de menigte wachtenden nog eens te begroeten voor zijn vertrek in de gepantserde, van geblindeerde ruiten voorziene limousine. Alle aanwezigen in de ruimte die hij hiervoor betrad waren een metaaldetector gepasseerd dus het moest wel ‘safe’ zijn. Maar dat was het niet…

“Death of a President” zou kunnen een documentaire zijn, uitgebracht in 2010. Maar de gebeurtenissen zijn fictief én spelen zich af in de toekomst. Maar wél met de échte President Bush. Het zou dus eigenlijk een terugblik kunnen zijn op de moord van de President.
Als genre valt deze film natuurlijk niet zo makkelijk te plaatsen. Een échte documentaire is het niet aangezien het niet op feiten berust (want ze hebben zich (nog) niet afgespeeld). Een steeds groter wordende groep Amerikanen zou het ook niet echt een drama vinden mocht hun President het loodje leggen. Deze stelling is misschien wat overdreven maar de bakken vol kritiek die de machtigste man ter wereld nu over zich heen krijgt en het absoluut dieptepunt die hij heeft bereikt op het vlak van populariteit geven aan dat men, en we drukken het nog zachtjes uit, niet akkoord is met zijn beleid en aanpak. Gelukkig is hij straks ‘President af’… Er zijn immers nogal wat Amerikanen die de President lauw rusten en een deel van hen zou er misschien wel een moord voor doen… Eén psychopaat die door de mazen van het veiligheidsnet glipt volstaat voor de fatale afloop zoals die wordt naar voor gebracht in “Death of a President”.

Gabriel Range maakt met deze film dus een documentaire die er eigenlijk geen is maar er wel alle bestanddelen van bezit. Archiefbeelden, opnames van bewakingscamera’s, gesprekken met mensen die heel nauw betrokken waren bij het dagelijkse ritueel en de bewaking van de President. De vrouw die zijn speeches schrijft bijvoorbeeld, het hoofd van de veiligheidsdienst(en) die verantwoordelijk is voor de President, woordvoerders, dokters die de operatie uitvoeren op de President nadat hij werd neergeschoten, het hoofd van de Politie die verantwoordelijk was voor de openbare ordehandhaving in Chicago, iemand die instond voor het sporenonderzoek op de ‘crime scene’, de man die het onderzoek leidde naar de moord op de President en ga zo maar door…

Allemaal goed gespeeld, goed gemaakt. Zo goed dat het voornamelijk de zekerheid is dat het zich niét heeft afgespeeld (of zal afspelen alhoewel dat nog even afwachten is zoals aangegeven in het begin van deze tekst) die ervoor zorgt dat je er niet volledig in “mee gaat”. Er zijn wel wat andere elementen in de film die het op dat ogenblik al netjes opgeblazen spreekwoordelijke ballonnetje doorprikken. Wanneer de Politie ingrijpt bijvoorbeeld wanneer de menigte van demonstranten in de clinch gaat met de Politie. De ordetroepen grijpen in en brengen Frank Molini, één van de oproerkraaiers, naar een Politie-busje. Iemand die daarenboven bijzonde veel details kent van wat die dag op het programma staat voor President Bush… Maar… zo vertelt iemand onmiddellijk hierna, we konden de man in kwestie niets ten laste leggen dus moesten we hem onmiddellijk vrijlaten. Hm… een ‘natie’ die jarenlang een opmerkelijk aantal mensen vasthoudt op de loutere verdenking dat ze een terroristische achtergrond hebben op een plaats die beter bewaakt is dan de grootstad New York van voor 9/11, zonder enige vorm van proces… dat zij iemand die onrust stookt in de onmiddellijke omgeving van waar de President wordt verwacht zomaar terug vrijlaten ? Get outta here… De praktijken in de Guantanamo gevangenis zijn nogal iets anders dan een simpele bestuurlijke aanhouding voor een aantal uur. En ons doen geloven dat het laatste niet kan is natuurlijk flauwekul.

Een schoonheidsfoutje waar we eerlijk gezegd nauwelijks de tijd bij hebben om ons aan te ergeren. De Engelsman Gabriel Range sluit met zijn film wél aan bij de overheersende gedachte dat het de moslims zijn die moeten bestreden worden. Iemand met een naam als Jamal Abu Zikri past perfect in het plaatje van de strijd tegen het moslim-fundamentalisme en het terrorisme. Naar eigen zeggen werd de film gemaakt om wat zich in de Verenigde Staten heeft afgespeeld de laatste vijf jaar, te brengen vanuit een ander perspectief en aan te geven hoe de invasie in Irak en de oorlog tegen de terreur Amerika verandert…