De indringer

Gewoon
De Indringer
2004
16/03/2005
langspeelfilm
110 minuten
drama

verdeler

K.F.D. K.F.D.

acteur/actrice (6)

Koen De Bouw Koen De Bouw → Tom Vansant
Filip Peeters Filip Peeters → Roland Dunewolt
Axel Daeseleire Axel Daeseleire → Wes Moons
Vic de Wachter Vic de Wachter
Els Dottermans → Erika Pauli
Maaike Neuville → Charlotte Florent

regisseur (1)

Frank Van Mechelen

producent (1)

Skyline Film & Television
De Indringer

Het gaat goed met de Belgische cinema. Tenminste, wanneer je ziet hoeveel mensen naar de zalen trekken voor De indringer. We kregen zopas de Belgische Box-office binnen en met De indringer op nummer twee in zijn openingsweek heeft Frank Van Mechelen (regisseur van 4 Aspe-films en 6 Stille waters afleveringen) geen reden tot klagen. Maar laten we vooral niet euforisch worden. Niet dat het makkelijk is om hier aan te weerstaan. Zelfs filmmaker Erik Van Looy had zich zo laten meeslepen door subjectieve signalen dat hij zelfs hoopte op een Oscar-nominatie voor De zaak Alzheimer en zijn teleurstelling paginabreed liet uitsmeren over de krantenpagina's. Indien hij de Filmfreak-redactie had opgebeld (of wij hem), dan hadden wij allicht vriendelijk doch kordaat gezegd Erik... okee... De zaak Alzheimer was een goede film maar een 'Academy Award' ?! Blijf even met je twee voeten op de grond man. En dromen. Maar goed, dit moet over De indringer gaan, we zouden het bijna vergeten... Tom Vansant (Koen De Bouw, veel keuze/talent hebben we niet in Vlaanderen dus jawel, opnieuw De Bouw...) werkt als arts op de spoedafdeling van een Brussels ziekenhuis. Dat betekent dat hij op het einde van zijn flitsende tochten richting onheil al vele malen de dood en de doden in de ogen keek. De psychisch zware job houdt ook in dat zijn uur van thuiskomst niet altijd op voorhand vaststaat. Zoals vanavond. Zijn dochter Louise is ingedommeld in de zetel, hij zegt nog eens hoeveel hij van haar houdt. Uw bord staat in de microgolfoven zegt ze. Nog een vaderlijke nachtkus en ze kan gaan slapen...

De Indringer

18 maand later. Tom is een radeloze, ontmoedigde en gebroken man.Hij mist zijn dochter en zoekt naar aanknopingspunten. Haar afwezigheid maakt hem (en hij zijn collega's) gek en elke gelegenheid om zijn zoektocht verder te zetten neemt hij met beide handen aan. Ook de verslaafde 'lowlifer' die zich op de spoed meldt.Hij wordt niet (onmiddellijk) geholpen maar krijgt de foto van Louise onder zijn snuifneus geschoven. Tijdens één van zijn tochten waarbij hij foto's met zijn telefoonnummer op de achterkant her en der uitdeelt merkt Tom op dat een jong meisje in het café er iets langer naar kijkt dan wat hij al zo lang gewoon is. Op een andere manier ook... Ze heet Charlotte en is al een tijd weg van huis waardoor Tom ze bij hem thuis te slapen legt. Maar de 16-jarige is bijzonder zwijgzaam over wat zich de voorbije 18 maanden van haar leven heeft afgespeeld. Na de hereniging met haar ouders komt er maar weinig nieuwe info rond zijn dochter. Uiteindelijk trekt hij zelf naar Bergmont in de Ardennen waar Charlotte woont en probeert er te achterhalen wat het verband is tussen haar en zijn dochter...

De Indringer

Het kan moeilijk anders of je gaat bij het zien van De indringer aan Marc Dutroux denken. Termen als 'Child Focus', aanranding, minderjarige meisjes, het is maar een korte gedachtenflits naar de kindermoordenaar die ons land op een jammerlijke wijze pijnlijk wereldberoemd maakte. En Maaike Neuville mag dan misschien meer op Kim Clijsters lijken dan op één van de Dutroux-slachtoffers, je verwacht bijna automatisch een zeden-linkje of ontvoeringsplot in deze film. We laten het je natuurlijk liever zelf ontdekken want het publiceren van spoilers in een Filmfreak-recensie staat niet voor niets in de 10 geboden op onze redactie... Eén van de minputen aan De indringer is dat het allemaal wel flink op zich laat wachten. Het lijkt wel alsof de scenarist verplicht werd om in het verhaal een periode in te bouwen waar men ter plaatse moest blijven trappelen om het toch allemaal lekker lang te laten duren. Te lang, veel te lang eigenlijk. Een script-bocht moet het ons doen vergeten maar naar het einde toe lijkt het allemaal wel als een pudding in elkaar te zakken. Koen De Bouw haalt opnieuw zijn persoonlijk (acteer)niveau maar het lijkt wel een extra bekommernis van hem om de tabaksindustrie terug aan een aantrekkelijk(re) zakencijfer te helpen. De acteur steekt zoveel kankerstokjes op dat het ergerlijk wordt. We stellen ons de vraag hoeveel het merk in kwestie hiervoor wel op zijn bankrekening moest overschrijven. Is De indringer geen goede film, de tabaksindustrie zal er wel bij varen.

Koenraad Adams