Nina Hoss is de boss in dit meanderend en subtiel begeesterend karakterdrama waarin nogal wat conflicten onuitgesproken blijven. Dat hoort zo in drama’s waarin de menselijke psyche de bovenhand voert. Ruimte voor interpretatie heet dat dan. En aangezien Hoss de kunde van acteren met de gezichtsspieren tot in de allerkleinste puntjes beheerst, is er aan die ruimte geen gebrek in Das Vorspiel.

Klasbak Hoss kruipt in de huid van muziekdocente Anna Bronsky. Of haar familienaam een verwijzing is naar de Bronski’s uit Die Blechtrommel … euhm, voer voor interpretatie. Getroebleerd is ze in elk geval. Gewrichtspijnen zorgden ervoor dat ze zelf geen carrière als succesvol violiste kon uitbouwen, haar met zijn puberhormonen in de knoop zittende zoon rebelleert in nijdige stilte tegen haar gezag, haar partner (Simon Abkarian) slaagt er ondanks de sloten energie die hij in hun relatie investeert niet in om haar demonen weg te werken, ze houdt er een minnaar op na … en wie gaat voor de volledige interpretatie merkt vast een nooit volledig duidelijk vorm krijgende onenigheid met haar (te) strikte vader op. Als vioolinstructrice neemt Anna op een dag de schuchtere Alexander onder haar hoede.

Ze is er vast van overtuigd dat ze de jonge knaap kan klaarstomen voor een geslaagde auditie zodat hij een carrière als professioneel vioolspeler kan uitbouwen. Vraag is of ze mentaal sterk genoeg is om haar eigen drang naar perfectie te laten weerspiegelen in de kwetsbare pupil.

Das Vorspiel is de tweede langspeler van Ina Weisse, die in de eerste plaats bekend is als actrice. Haar eerste dateert al van 2005, een veelfilmer zal ze dus zeker niet worden. Cinematografisch staat dit nochtans als een huis: elke blik, elke zucht, elke frons en elke rimpel resoneert in dit strijkstokkenvacuüm. Wie naast Hoss ook Paganini, Schubert, Bach, Brahms, Mendelssohn en aanverwante Klarafavorieten een warme hartklep toedraagt, wint twee keer in Das Vorspiel.

Al neem je er best vrede mee dat de dramatische spankracht finaal te weinig keelkropgruis genereert om als een volledige uppercut geboekstaafd te staan. De kans dat fans van ambigue eindbeelden zich echter genoodzaakt zien om die consensus met determinerende graagte tegen te spreken, bestaat.

Gezien op Film Fest Gent.

Te zien op verschillende VoD-platformen.