Voor de derde keer op rij zet de Chinese grootmeester Zhang Yimou zijn tanden in het wushu-genre: een exorbitant actieverhaal tegen een historisch verantwoorde achtergrond, voorzien van een productiedesign om urenlang u tegen te zeggen, en opgesmukt met heel veel spectaculaire acrobatische actie. Ook hier zijn er weer voldoende scènes met genoeg panache om de gehypte driehonderd Spartanen een remsporen vertonend poepje te laten ruiken.

Maar we zijn te lyrisch en te snel uit de startblokken geschoten: Curse Of The Golden Flower heeft immers zijn (verhaaltechnische) gebreken, en na verloop van tijd lijkt het wel alsof er zich een soap met hoog The Bold And The Beautiful-gehalte ontvouwt, en dat zal ook wel niet de bedoeling van Yimou geweest zijn. Shakespeare zal dichter in zijn referentieveld hebben gelegen: zowel MacBeth, King Lear, Hamlet als Othello krijgen met deze film een eerbetoon. Het bronmateriaal van de film is trouwens een Chinees toneelstuk uit 1934, dat door Yimou en zijn team scenaristen werd herkneed zodat het zich ongeveer duizend jaar daarvoor afspeelt.

Het jaar 928, de Tang-dynastie: there's something rotten in the state of China. Keizer Ping (Chow-Yun Fat) vergiftigt zijn gemalin Phoenix(Gong Li) met een dagelijkse dosis Perzische fungus. Phoenix wil op haar beurt het naderende Chrysantenfeest gebruiken om haar malafide machtswellustige echtgenoot een serieuze hak in de achillespees te zetten. Ook de drie prinsen zijn in de royale hersenverlammende activiteiten betrokken: iemand toevallig geïnteresseerd in een rondje incest of zo ?

Waar Yimou zich tijdens zijn 'werkjes voor cinefielen'-periode vooral op het verhaal concentreerde (Het Rode Korenveld, To Live, Raise The Red Lantern) kiest hij sinds Hero en House Of The Flying Daggers schijnbaar steevast voor stijl boven een sterk uitgebalanceerde narratie. Van de eerste minuut af overdondert Yimou met zijn reconstructie van het koninklijk paleis. Je vraagt je af hoe ze destijds die ettelijke vierkante kilometer tapijt schoonmaakten zonder stofzuiger in de aanslag. Alhoewel we op het einde van de film wel een sterk staaltje opruimkunde te zien krijgen.

Curse Of The Golden Flower is de duurste Chinese film dusver, met een geschat budget van 45 miljoen dollar. En dat is er aan te zien: elke scène en elk shot heeft een visuele pracht. Het spreekt in Yimou's voordeel dat het tot geen indigestie leidt. Ook de actiescènes hebben een opvallende choreografie: de aanval van de ninja's op de gouverneurspost is een eerste hoogtepunt, en dat blijkt dan nog maar een generale repetitie te zijn voor een nog spectaculairder aanval op het koninklijk paleis (die rondvliegende sikkels!) en het echte pièce de résistance: de clash tussen de twee legers die een nieuwe definitie geven aan de term 'elkaar in de pan hakken'. Curse Of The Golden Flower heeft dezelfde kwaliteiten als de overige twee Wushu-uitstapjes van Yimou, of misschien toch een minpuntje meer: het feit dat de nieuwigheid er nu toch wel definitief af is en dit misschien dan wel de spectaculairste van de trilogie mag zijn, het is in al zijn overdadigheid ook de minst verrassende. Zo, en dan gaan wij nu de blaadjes van onze ruivende seringen opvangen.