Voor iemand met een beetje feeling voor de (moderne) rockmuziek is de Nederlander Anton Corbijn vast geen onbekende. Hij is zowel gelauwerd als regisseur van videoclips (van Depeche Mode over Herbert Grönemeyer tot Roxette) als muziekfotograaf, waarvan zijn grensverleggende samenwerking met U2 (Corbijn verzorgde de fotografie voor zowat al hun cd-boekjes) het meest bekend is. Hij lijkt dan ook de juiste keuze om een biografische film te draaien over Ian Curtis, de leadzanger van de Britse band Joy Division, die in 1980 zelfmoord pleegde op amper 23-jarige leeftijd. Corbijn draaide de film in zijn favoriete korrelig zwartwit en levert een boeiende reconstructie af van het korte leven van Curtis en de bijhorende Manchester-muziekscene die openbloeide eind jaren zeventig – begin jaren tachtig.

Corbijn was al muziekfotograaf tijdens de carrière van Curtis en Joy Division, onder meer voor het tijdschrift NME. In die hoedanigheid ontmoette hij destijds Ian en de andere leden van Joy Division. De foto’s van in de band die in de film de revue passeren, zijn zelfs originele foto’s die hij destijds nam. “Control” was een droomproject voor Corbijn: hij financierde zelf de helft van het benodigde budget (circa 4,5 miljoen euro). Ook platenbaas Tony Wilson, destijds van dichtbij betrokken bij de carrière van Joy Division, produceerde de film mee. Helaas overleed die een paar maanden voor de release van de prent. Corbijn was dus al goed geplaatst om eerstehandsinformatie in de film te verwerken, het bronmateriaal kwam ook van een getuige op de eerste rij: het boek 'Touching From A Distance', werd geschreven door Curtis’ weduwe Deborah, die trouwens ook credit krijgt als co-producente van de film.

“Control” start in 1973, kort voor de ontmoeting tussen de toen zeventienjarige Ian (Sam Riley, die een opvallende fysieke gelijkenis vertoont met Curtis) en Deborah (Samantha Morton). Het duo huwde vrij snel, en in 1976 ontmoetten Ian en Deborah het drietal Bernard Sumner, Peter Hook en Terry Mason. Deze ontmoeting leidde tot het ontstaan van Joy Division, een band die in een mum van tijd een geïntrigeerd publiek vond en ook bij de pers in de smaak viel. Na de dood van Curtis (vlak voor de eerste Amerikaanse tournee) richtten de andere leden van Joy Division trouwens New Order op.

“Control” doet meer dan zijn schijnwerpers richten op de muziekscène van Manchester. Wie hier echt in geïnteresseerd is, moet trouwens zeker Michael Winterbottoms “24 Hour Party People” op de kop zien te tikken, waarin de dood van Curtis ook aan bod komt. Of nog beter, de onlangs ook op dvd verschenen documentaire “Joy Division” waaraan Anton Corbijn ook meewerkte. Hier heeft Corbijn vooral aandacht voor het turbulente leven van Curtis, ook buiten Joy Division om. Curtis, wiens huwelijk alles behalve over rozen liep, nam het niet zo nauw met huwelijkstrouw, en had ook te kampen met depressies en epilepsie-aanvallen.

Voor fans van Ian Curtis moet “Control” zowat een godsgeschenk zijn, voor andere, meer neutrale filmliefhebbers heeft deze biografie zowel positieve als negatieve punten. Positiefst is de uitstekende sfeerschepping en reconstructie van de muziekbusiness, het grootste nadeel is dan weer dat Curtis vooral een icoon blijft, en nooit een (film)personage waar je echt veel sympathie voor opvat. Een biografie beperkt zich immers veelal tot het afhaspelen van feiten, en dat is hier niet anders wat van “Control” eerder een interessante dan een echt geslaagde film maakt. Het feit dat deze film uit het hart van de maker komt, levert sowieso een solide drie sterren-waardering op.

Degenen die na “Control” nog niet genoeg hebben van Curtis en zijn oeuvre zorgen er best voor dat ze een cd van Joy Division in huis hebben, zoeken hun heil op het wereldwijde web of gaan op zoek naar de hogervermelde “24 Hour Party People” of “Joy Division”. Extragewijs beperkt Paradiso Home Entertainment zich met deze release immers tot de trailer.