Compleet onbekend? Niet echt. Over Bob Dylan is al heel wat geschreven, gezegd, gedanst en gehorlepiept. Dat krijg je nu eenmaal als je door nogal wat muziekadoreerders geadoreerd wordt, het aantal titels in je discografie niet bij te houden is – 40 studioalbums, begin er maar aan – en als je dan ook nog eens de Nobelprijs voor literatuur in de pollen krijgt geduwd.

Martin Scorsese coverde in 2005 een ruim deel van ‘s mans carrière in de bijna vier uur durende documentaire No Direction Home. James Mangold giet min of meer dezelfde tijdsperiode in A Complete Unknown en legde daarvoor zijn oog te kijk op Elijah Walds in 2015 gepubliceerde nonfictieboek Dylan Goes Electric! Newport, Seeger, Dylan, and the Night That Split the Sixties. Mangold schreef het script samen met voormalig filmrecensent Jay Cocks. Wat voor een mooi Scorsesebrugje zorgt daar Cocks met hem samenwerkte aan de scripts van The Last Temptation of Christ, The Age of Innocence, Gangs of New York en Silence.

Edoch, genoeg namengedrop: tijd voor wat akoestische actie. A Complete Unknown focust zich op de vroege jaren zestig. Dylans aankomst in New York toont hoe hij zich met zijn persoonlijke (protest)liederen een weg weet te banen in folkmiddens, alwaar hij als een nieuwe Messias in de armen wordt gesloten. Midden jaren zestig is Dylan geëvolueerd naar een meer elektrische klank omarmende bard, en dat viel niet in goede aarde bij de folkmenigte. James Mangold giet die geschiedschrijvende vier jaar uit Dylans carrière in een behapbare biografie, al zijn echte Dylanvereerders misschien niet erg tevreden met de dichterlijke vrijheden en onwaarheden die de film rijk is. Maar hey, ’t is film hé mensen.

Behapbaar is het woord waar het om draait. En respectvol ook. Mangold brengt zowel het talent als het contraire en complexe karakter van Dylan mooi in beeld en levert een poëtische reconstructie af. Niet alleen van ’s mans vroege en meteen al geschiedschrijvende carrière, maar ook van de sixtiesmuziekscène an sich. Gemengd met het Amerika waarin Dylan zich toen voortbewoog: aanslag op Kennedy en marsen voor raciale gelijkheid inclusief. En in de bijrollen kom je meer te weten over andere folkiconen zoals Pete Seeger en Joan Baez – met wie Dylan een tumultueuze relatie had.

Boeiende beelden die nog meer aanzien krijgen door de voortreffelijke cast. Timothée Chalamet lijkt niet alleen op Dylan, hij zingt in hetzelfde timbre als hem. Geen gelipsync hier, maar een volledig zelf gezongen interpretatie van zowat alle klassiekers uit Dylans beginjaren. Wat A Complete Unknown vanuit filmisch perspectief eveneens interessant houdt. En Chalamet draagt de film niet alleen: Edward Norton, Monica Barbaro en Ellle Fanning staan als respectievelijk Seeger, Baez en Dylans toenmalige vriendin Sylvie Russo ofte Suze Rotolo eveneens sterk te acteren. Zelfs als ze neerzitten. 

Of hoe Mangold negentien jaar na zijn Johnny Cashbiografie Walk The Line opnieuw een stuk muzikale sixtiesgeschiedenis onder een inhoudelijk interessante, filmisch alerte en muzikaal verhelderende loep weet te houden. Cash is hier trouwens ook van de partij, zij het ditmaal niet met een Joaquin Phoenix-omkadering.