Die vrolijke, vrolijke vrienden waarmee de zogenaamde nonkel Bob enkele zwart-wit-maanomwentelingen geleden de zingende verbindingsmentor werd van de jeugd van een halve natie? Dat die amices en maten tegenwoordig al wel eens niet allemaal van vlees en bloed durven te zijn, gedomme.

Alhoewel tegenwoordig … titels als Westworld, Deadly Friend, Runaway en Her – om er maar vier te noemen uit een veel dikker pak – deden in het verleden ook al dienst als cautionary tale over de gevaren van robotica en andere faux intelligentie. Drew Hancock trekt in zijn langspeeldebuut niet de prekerige kaart van Spike Jonze, en gaat voluit voor de leut van de andere aangehaalde titels.

In het kort gezegd, geschreven en gelezen: Companion plant zichzelf in de wereld van vandaag annex morgen waarin iedereen die genoeg dubloenen heeft een gezelschapsrobot kan kopen. Je kan veel dingen doen met de bot … er je haar mee kammen, er het gras mee afrijden en mee van bil gaan: de mogelijkheden zijn eindelozer dan eindeloos. Dat de bot niet van een echte mens te onderscheiden is, staat buiten kijf. Opvallend: de bot weet zelf niet dat hij/zij een voorgeprogrammeerde machine is.

Uiteraard loopt er gaandeweg van alles fout met deze levensechte androïde annex cyborg. Echter niet zozeer door productiefouten, blikseminslagen of chipsroest, maar omdat ‘het baasje’ van de bot zelf venijnige dingen doet door met haar fabrieksinstellingen te foefelen. Met wat geswipe op de bijhorende app kan je bij de bot naast herinneringen instellen, haarlokken bijkleuren of stemtimbre vocaliseren ook het agressiviteitsniveau van tien naar honderd procent stuwen. En het is dat wat Josh (Jack Quaid) doet met ‘zijn’ Iris (Sophie Thatcher): haar gemeen manipuleren zodat ze precies doet wat hij wil. En wat dat wat is: spoilersnaveltjes toe.

Na een ietwat trage start met een vrij makke verhaalopbouw laat Hancock alsnog de vlam in de Companion-pan slaan. De plot heeft een paar geinige twists, ontrolt zich aan een hoog tempo en bevat genoeg jeugdig adrenalinevertier om het allemaal met een brede proest te bekijken. Nagelbijten van spanning zal je niet doen: Hancock concipieert zijn film zodat het allemaal grotendeels om te lachen is. De diepfilosofische lijn over de ietwat perfide relatie tussen mens en machine moet je zelf maar van aas voorzien. Of je laat de dobber voor wat die waard is, en stelt je gewoon tevreden met de gniffelgeinigheid die je geestesoog komt kietelen. Alles kan en mag. Als dat niet schoon en gemakkelijk is.