Het leven van Sidonie-Gabrielle Colette is zo turbulent dat een biografie over (een groot deel van) haar leven het zich kan permitteren om haar bekendste werk “Gigi” niet te vermelden. En dat voelt niet eens als een gemis aan. Regisseur Wash Westmoreland bijt zich vooral vast in haar revolutionaire jaren, gedrapeerd rond de vorige eeuwwisseling: een belle epoque waarin de getalenteerde schrijfster onder het juk van echtgenoot Henry Gauthier-Villars zat en nogal wat bakens moest zien te verzetten vooraleer ze haar eigen stem kon laten horen. Feminisme, vrouwenrechten en eigen lijf eerst: wie een brug wil slaan naar #metoo hoeft niet veel beton te bestellen.

Colette (met verve vertolkt door Keira Knightley) is een kind van de Franse boerenbuiten. Ze valt er in de smaak van Parijzenaar Gauthier-Villars (met gusto geportretteerd door Dominic West), wiens vader met haar vader samen in het leger zat. Het paar huwt en trekt naar Parijs, waar Colette merkt dat haar man een echte vrouwenloper is. En dat ze daar niets moet achter zoeken, ‘want een man heeft nu eenmaal driften’. Henry publiceert onder de naam Willy ook recensies, columns en kortverhalen en laat het gros daarvan uitschrijven door anonieme medewerkers. Daar Colette ook literaire talenten heeft, vraagt hij haar om ook ‘wat te schrijven’ voor hem. Dat wat wordt een autobiografische roman die in 1900 wordt gepubliceerd onder de titel “Pauline à L’Ecole”. Het boek slaat in als een bom bij de Parijse vrouwen van alle rangen en standen, al dan niet omdat het boek een stoute onderlaag bezit. Willy’s faam gaat verder de hoogte in, en Colette schrijft de nog succesvollere vervolgen. Tegelijkertijd begint ze meer en meer te twijfelen aan haar positie van ‘vrouw van’. Ze wil eigen erkenning voor haar werk, en gaat zelfs los door de barricaden als ze in 1907 tijdens een theatervoorstelling haar lesbische minnares in het openbaar kust. Schandaal schandaal, maar wel het moment waarop Colette voor eens en altijd besluit om resoluut op te komen voor haar rechten als vrouw en bij uitbreiding die van alle vrouwen. Ook van die wiens dochters ooit door Julio Iglesias en Willie Nelson hartstochtelijk zouden worden bemind.

Westmoreland ontwikkelde “Colette” nog met zijn inmiddels aan ALS overleden partner Richard Glatzer met wie hij in 2014 het dementerend drama “Still Alice” draaide. Waar die film – hoe belangrijk het thema ook was – zich vastreed in de groeven van de voorspelbaarheid, weet hij van “Colette” een bij tijd en wijlen exorbitant spektakel te maken. Niet zozeer omdat de thematiek nog steeds relevant is trouwens. Eerder door de manier waarop hij de ‘joie de vivre’ van de gouden jaren van Parijs reconstrueert. En wulpse hulp krijgt hij van de in optima forma verkerende Knightley en West wiens enthousiasme voor een extra zwier zorgt.

Westmoreland eindigt zijn film in 1910 met het verschijnen van “La Vagabonde”, Colettes doorbraakroman onder haar eigen naam. Nochtans werd Colettes leven daarna niet saai: na haar scheiding van Gauthier-Villars huwde ze nog twee keer. Haar tweede huwelijk eindigde ook in een scheiding, en daar heeft ook een romantische affaire met haar zestienjarige stiefzoon iets mee te maken. Sacre bleu. Tijdens de eerste wereldoorlog waagde ze zich ook op het journalistieke pad en later was ze in de running voor de Nobelprijs voor Literatuur. En schreef ze dus ook nog “Gigi”. Het aardse tranendal verlaten deed ze geplaagd door artritis op 81-jarige leeftijd in 1954. Vier jaar dus voor haar naam en faam nog bekender zou worden door de ‘thank heaven for little girls’-verfilming van “Gigi”. De musicalversie maakte “Colette” wel nog mee: meer zelfs, ze koos zelf Audrey Hepburn uit voor de hoofdrol. Voor de film zou Leslie Caron de titelrol overnemen.

Voor de uitsmijterverzamelaars onder jullie: het turbulente leven van Colette werd in 1991 al eens verfilmd door Danny Huston, en toen waren de hoofdrollen weggelegd voor Mathilda May en Klaus Maria Brandauer. Een versie die de tand des tijds niet echt heeft doorstaan. Als er filmische gerechtigheid bestaat, doet de rondedans van Knightley en West dat wel.