Vanaf het prille begin (een nu al klassieke hoogtevreesscène, in beeld gebracht met oogverblindend dieptezicht biedende camerastandpunten) tot aan het bittere eind (een knokpartij bovenop een wankele helicopter) is “Cliffhanger” een groot verrassingspakket. De tijd dat we bijna incognito uit de Stallonezaal kwamen geslopen na de meestal belabberde voorstelling behoort hier resoluut tot de verleden tijd.

“Cliffhanger” is immers een superieure brok actie-entertainment, die hier met rechten reden verdient om gelauwerd te worden. De film is gepolijst met een “Die Hard” poetsdoek, en daarom krijgt ook hier een bende snoodaards het aan de stok met een onvoorziene eenzaat die met hen een bikkelhard kat en muis spel aangaat.

Nochtans had de bende van gangster Qualen (John Lithgow, in zijn zoveelste slechterikenrol) het allemaal mooi uitgekiend, en bij hun overval op een geldtransport boven de Rocky Mountains kon eigenlijk niets mislopen. Maar dat doet het wel, waardoor de buit, 100 miljoen dollar verborgen in drie koffers, in het woeste hooggebergte terechtkomt. De overvallers lanceren een noodoproep waar bergebeklimmers Gabe (Stallone) en Hal (Michael Rooker) op af komen. Tot hun verbazing vindt het duo geen hulpeloze of uitgemergelde amateur bergbeklimmers, maar wel een troep fitte en nogal gewelddadig aangelegde criminelen die het tweetal dwingt om het geld, uitgerust met een infraroodzender, te recupereren.

Een paar scenariowendingen later is Gabe er echter al in geslaagd om de bende te ontvluchten, en dan begint de pret pas echt. Niet alleen maakt Gabe een groot deel van de bankbriefjes ongeschikt voor consumptie, geleidelijk aan wordt de Qualengroep stuk voor stuk uitgedund. Hij krijgt hierbij wel de nodige hulp van Hal die ook nog een paar trucjes achter de hand houdt, en van de onenigheid die onderling heerst tussen de leden van de Qualengroep...

Stallone is wonderwel geïntegreerd in deze soliede actielading, en hij krijgt aardig weerwerk uit de bijrollensector, met een andermaal opvallende sadistische stijloefening van Lithgow als blikvanger. Die mocht van regisseur Renny Die Hard 2 Harlin ongetwijfeld rustig zijn gang gaan, want eens die ontdekt heeft dat slow motion gefilmd rondvliegend bloed heel cinematografisch oogt tegen een besneeuwde achtergrond, druipen de ingewanden net niet van het doek af. 

Al moet je het nooit zo cru bekijken, daar Harlin zijn bloedballetten een flegma van sardonisch meesterschap meegeeft. Het resultaat is een verbluffend in beeld gebrachte actieprent, waarin Stallone zijn carrière in een klap terug op het goede pad zet, nadat hij er de laatste jaren wel een verschrikkelijk rommeltje van had gemaakt.