Man man man, wat is dat lang geleden. Een Ford Taunus break als ik het goed heb, Palm, Rodenbach, juke-boxen, biljarts, kleuren-tv’s (met beeldbuis !), Volkswagen-busjes, Rijkswachters (allemaal met snor, het plaatje klopt volledig !), Renault R4 van diezelfde gendarmes, “Fly” van Machiavel, “Rendez-vous” van Pas De Deux, Risqué, Ding a dong van Teach-In, cafés waar je de rook nog kon snijden en... niet echt typerend voor die tijd maar toch… de komst van Paus eh…. Hoe noemde hij ook alweer ? Johannes Paulus de tweede dacht ik – naar België.

Het was voor de Georges uit café Derby alvast het moment van zijn leven. Of… dat moest het tenminste worden. Georges (Wim Opbrouck) behoort (naast advocaten) tot een categorie van mensen die het goed kunnen uitleggen : marktkramers… Alhoewel beide groepen als gemeenschappelijk kenmerk hebben dat ze nauwelijks (of g)een geweten hebben verkies ik toch de marktkramers. De verkoperspraatjes van Georges komen sympathiek en spontaan over maar eigenlijk voert hij gewoon zijn stukje toneel op zoals hij het al zovele keren deed, inbegrepen dezelfde grappen, met als hoofddoel het verdienen van de nodige centen om zijn (tweede) vrouw Renee (Monic Hendrickx) en vijf kinderen te kunnen onderhouden. Naast zijn zalfje(s) op de markt probeert hij ook nog waterverzachters op beurzen aan de man te brengen. Maar dan verneemt George dat de Paus op bezoek komt naar België, naar Sint-Denijs-Westrem dan nog. En uitgerekend vlakbij de plaats waar volgens vier Bisschoppen die op verkenning zijn, de Paus een mis zal opdragen voor 120.000 mensen, staat een café te huur. Café Derby. Zoals het een goed verkoper past is de rekening snel gemaakt voor Georges, dit is dé mogelijkheid om in één klap schatrijk te worden ! De komst van de Paus moet ervoor kunnen zorgen dat hij “binnen is” en alle financiële zorgen voor hem en zijn familie definitief van de baan zijn. En hij gaat nog een stap verder : hij wil ook voorzien in een kleine markt zodat zijn collega-marktkramers ook een graantje kunnen meepikken van deze onwaarschijnlijke buitenkans. Voeg daar nog een vrachtwagen boterkoeken aan toe en je weet dat dit het moment van de waarheid zou moeten worden.

Als kijker voel je op dat moment dat dit allicht geen goede afloop zal kennen. Tienduizenden mensen die het marktje moeten passeren voor ze naar de Paus kunnen, organisatorisch en logistiek is dit nauwelijks te realiseren. Alhoewel het nog op een andere manier dan deze fout gaat waarna de voorafgaandelijke vrees dat dit “Café Derby” een soort van ‘Vlaamse Kermis’ film wordt met het Pausbezoek als insteek, ongegrond blijkt te zijn. Want na de fun en de lach volgt een op emotioneel vlak goed doordachte en welgekomen koersverandering.

“Café Derby” neemt je op een overtuigende manier mee dertig jaar terug in de tijd. “Café Derby” is gebaseerd op de vader van regisseur Lenny Van Wesemael die hiermee haar eerste langspeelfilm draaide. Ze verloor haar vader op 11-jarige leeftijd en het was Producent Dirk Impens die haar ervan overtuigde een film te maken rond hem en zijn familie. Lenny’s vader was een dromer en zette altijd te veel op het spel, dat waren de belangrijkste kenmerken die ze onthield als herinnering aan hem. Maar om het volledig plaatje te hebben als basis voor een film ging Van Wesemael zoveel mogelijk familieleden interviewen zodat ze een beter beeld kreeg wie en hoe haar vader was, hoe een aantal gebeurtenissen haar leven hadden beïnvloed met als logisch gevolg dat die als basis dienden voor “Café Derby” en werden overgenomen. Het resultaat werd een “gefictionaliseerd verhaal” waarbij de echtheid van de personages voorop bleef staan.
Regisseur Lenny Van Wesemael koos ervoor om archiefbeelden van toen te monteren in de film wat misschien niet de beste beslissing was. De grove korrel van het beeld contrasteert met de bios-beeldkwaliteit die we gewoon zijn en heeft niet echt een meerwaarde.

Wim Opbrouck (“Ventoux”, “Bowling Balls”) draagt natuurlijk de film in de gekende, flamboyante, goedlachse, Vlaamse stijl die we van hem gewoon zijn. Wij kennen geen andere Vlaamse acteur die de Georges uit “Café Derby” met meer schwung, overtuiging en realisme kon vertolken dan Opbrouck. Afsluitend nog een eervolle vermelding voor Chloë Daxhelet (Sara) in haar eerste filmrol. Als dit net zoals met Pili Goryne in “Le Tout Noveau Testament” de nieuwe trend wordt in Belgische films, dan zorgt dit aankomend talent er zeker voor dat de Vlaamse/Belgische film sowieso nog een beloftevolle toekomst wacht die hiermee toch stilaan verzekerd lijkt.