Mengen, roeren, sudderen, opdienen. Eric Bress & J. Mackye Gruber bedienen zich van een tweedehands kookboek om hun film op temperatuur te brengen. Ook al doen ze hun uiterste best om hip en origineel te zijn tijdens hun semi-horrortijdreisverhaal, er zijn maar weinig elementen die we nog niet ergens anders en beter zagen. En dat is uiteindelijk nefast voor de filmvreugde. Dat, en het feit dat je maar weinig sympathie voelt voor het hoofdpersonage. Of dat ligt aan de casting van Ashton Kutcher (met baard, zodat hij er toch wat volwassener uitziet) of aan het feit dat zijn karakter irritant is neergepend, laten we in het midden. Het is trouwens niet alleen zijn personage dat op een wandelend cliché lijkt, alle personages zijn zo eendimensionaal als maar enigszins kan.

Evan lijdt aan een zeldzame hersenziekte. Reeds sedert zijn kindertijd heeft hij regelmatig blackouts, en hij kan zich naderhand nooit herinneren wat er tijdens die 'verdwenen' periodes is gebeurd. Enkel zijn dagboek confronteert hem met de aanzet van wat hij miste. De black-outs openbaren zich steeds tijdens stressvolle momenten, en dat zijn er nog al wat : zijn vader (die aan dezelfde ziekte lijdt) probeert hem te vermoorden, samen met een jeugdvriendinnetje figureert hij in een kinderpornoversie van Robin Hood, zijn hond wordt levend verbrand, en dan is er ook nog een experiment met een staaf dynamiet dat gigantisch uit de hand loopt. Meer dan genoeg momenten die Evans' leven (en dat van de andere onmiddellijk betrokkenen) kleuren.Tot wanneer Evan ontdekt dat zijn hersenaandoening het mogelijk maakt het verleden te wijzigen. Wat als Evan's vriendin niet misbruikt was, of het dynamietincident nooit had plaatsgevonden ? Evan besluit de proef op de som te nemen, en ontdekt dat het verschuiven van het verleden ook een impact heeft op de toekomst en het heden. En niet noodzakelijk een goede.

Dat elke beslissing in het leven of alles wat al dan niet toevallig gebeurt, een invloed kan hebben op het verdere verloop van ons leven, dat zullen we allemaal wel weten. Is het niet uit de film (It's A Wonderful Life, Back To The Future, Donnie Darko) dan wel uit ons eigen leven. Niemand zegt dat een straat rechts oversteken een ander gevolg heeft dan links oversteken, maar het kan. Qua uitgangspunt kan dit scenaristen/regisseursduo (eerder verantwoordelijk voor het scenario van Final Destination 2) dus alle richtingen uit, jammer genoeg kiezen ze er eentje uit dat de eindstreep niet ongeschonden haalt. Zo duurt het veel te lang eer het verhaal uit de startblokken schiet, en eens de gimmick van stal wordt gehaald, leidt hij uiteindelijk nergens heen. De toon van de film is veel te serieus, en een fikse portie zwarte humor zou zeker welkom zijn weggeweest. Wat we krijgen is een film die niet spannend genoeg is om als thriller te fungeren, niet aangrijpend genoeg om een jota te geven om de personages en niet verbeeldingsvol genoeg is om op het metafysische niveau te scoren. Te veel mot, te weinig vlinder.