Yamamoto is een man van weinig woorden en da's iets wat al duidelijk wordt in de eerste minuten van de film wanneer iemand hem 200 $ wil afhandig maken. Die trend zet zich verder, want Brother is een film van weinig woorden maar des te meer gruwelijk, zinloos en wansmakelijk geweld. Het milieu waarin de film zich afspeelt is dan ook eerder uitzonderlijk, hij zou ons een (waarheidsgetrouw ?!) beeld moeten geven van de Yakuza-gangstermilieus waar gestreden wordt om meer terrein en macht en waarbij het aantal mannetjes dat gemold wordt rechtevenredig is met het beoogde resultaat, waar zelfverminking het middel is om een schuld van ongehoorzaamheid in te lossen...
Niet echt een film om te bekijken net voor het slapengaan of in aanwezigheid van tieners, want de mega-bloedspetters die op de muur achterblijven na een zoveelste afrekening of de bloedige overblijfselen van een letterlijke vlijmscherp afstraffing, het zijn van die dingen die je zelfs je 16-jarige kinderen niet echt wil presenteren op een doordeweeks filmavond... Wij bleven dan ook achter met een slecht gevoel na het bekijken van deze film, niemand heeft een boodschap aan het bekijken van een film die toont hoe tot vervelens toe mensen bloedig afgeslacht worden. De film heeft op één vlak wel de twijfelachtige eer een topper te zijn : wanneer je het aantal gesproken woorden deelt door het dodental in de film, dan heb je een resultaat die in weinig films zijn gelijke zal kennen.