David Cronenberg stuwde zijn voorliefde voor lichaamshorror en metafysica naar een hoger niveau met dit broedsel dat het levenslicht zag in de schaduw van zijn cultundergroundfilms Shivers en Rabid.

De inspiratie vond hij in zijn eigen vechtscheiding waarin hij nogal wat moest knokken om het hoederecht over zijn kind niet te verliezen. Vanuit die ervaring groeide een plot die op zijn zachtst gezegd heel ver verwijderd staat van de rechtszaak waarmee Kramer vs. Kramer in 1979 een scheiding van tafel en bed behandelde.

Geen objection, your honor bij Cronenberg, maar wel psychoplasmics, een therapie die psychologen gebruiken om woede mee te bedwingen. Of liever, om woede mee naar buiten te krijgen bij hun patiënten. Oliver Reed is de zielenknijper van dienst die vanuit zijn instituut gekwelde zielen via rolspelen en wat ongedefinieerde mumbo jumbo zover krijgt om hun woede te uiten. Bij Samantha Eggar uit die woede zich wel op een heel speciale manier: ze brengt buitenbaarmoederlijk kinderen op de wereld die als stille moordmachines voelen wanneer Eggar over haar toeren geraakt en daardoor aan het moorden slaan. Vormen het doelwit: haar ouders, een kleuterjuf die ze ervan verdenkt een relatie te hebben met haar echtgenoot (Art Hindle) en … haar eigen dochtertje (Cindy Hinds). Aan Hindle de taak om zijn dochter te beschermen tegen het monsterlijke broedsel dat zijn vrouw en Reed op de wereld hebben gezet.

Cronenberg beschouwt The Brood als zijn meest klassieke horrorfilm, zowel in opbouw als in uitvoering van de suspense. Dat is zeker zo tijdens de sequenties waarin de mismaakte monsterkinderen aan het hamermoorden slaan. De psychobabble omkadering staat niet altijd even strak en houdt niet altijd steek, maar dat Cronenberg al vlug een eigen stem had gevonden binnen een genre dat op het punt stond een volledig slasheruniversum te ontkurken was hier meer dan duidelijk.

Voor Cronenberg was dit zijn eerste samenwerking met producer Pierre David, met wie hij aansluitend Scanners en Videodrome zou draaien. Ook met andere medewerkers aan The Brood ging Cronenberg een langlopende relatie aan: zowel componist Howard Shore, director of photography Mark Irwin als productieontwerpster Carol Spier bleven hem trouw tijdens zijn verdere carrière. Ook vanuit die samenwerkingsoptiek is The Brood misschien wel de meest exemplarische titel uit Cronenbergs oeuvre.