Walden Media is een productiemaatschappij die een goudmijn aanboorde met de verfilming van C.S. Lewis’ ‘Chronicles Of Narnia’. Het eerste deel was in 2005 een wereldwijde kaskraker, en de volgende delen (‘Prince Caspian’, ‘The Voyage Of The Dawn Treader’) komen respectievelijk in 2008 en 2010 in de zalen. Wat het meteen mogelijk maakt om op elke Walden-film marketinggewijs de ‘van de makers van The Chronicles Of Narnia’-omschrijving te kleven. Zo simpel is het allemaal in Hollywood. Walden Media is trouwens een christelijk geïnspireerde productiemaatschappij: hun output mikt steevast op een familiepubliek en de films zijn steeds geschikt voor een visie op de zevende dag, ergens na de soep, de patatten en de hoogmis. Kleine kans dus dat deze studio ooit nog eens Jean-Claude Van Damme of Steven Seagal op de loonlijst krijgt.

Ook bij ‘The Bridge To Therabithia’ werd verwezen naar ‘The Chronicles Of Narnia’. En daar waren zelfs niet alle betrokkenen tevreden mee. ‘Therabithia’ heeft wel een paar magische toetsen, maar speelt zich niet af in een apart universum, een indruk die onder meer in de trailer werd gewekt. De film bracht in Amerika alvast meer dan 80 miljoen op (al dan niet onder impuls van die marketingmachine), wat ontzettend veel is voor wat op zich niets meer is dan een simpele jeugd- annex familiefilm. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Katherine Paterson uit 1977. Het boek was destijds een bestseller, en krijgt nu ongetwijfeld opnieuw een verkoopboost door de verfilming. Een van de producenten en scenaristen van de film is trouwens David Paterson, Katherines zoon, aan wie het boek destijds was opgedragen.

Jesse Aarons (Josh Hutcherson) heeft het als twaalfjarige niet echt makkelijk: op school wordt hij geplaagd, en thuis heeft hij te lijden onder de geldproblemen van zijn goedbedoelende, maar vaak autoritaire ouders. Zijn enige uitlaatklep is zijn tekentalent. Op een dag krijgt hij een nieuw buurmeisje en klasgenote: Leslie Burke (AnnaSophie Robb, al zou het ook het jongere zusje van Keira Knightley kunnen zijn). Het klikt onmiddellijk tussen de twee, niet in het minst omdat Leslie als nieuwkomer ook op school wordt gepest. Jesse en Leslie creëren in een nabijgelegen bos de magische wereld Therabithia. Denneappels zijn er granaten, eekhoorns monsters met grote tanden en grote bomen transformeren in reuzetrollen Helaas slaat het noodlot toe en komt er op een brute en abrupte wijze een eind aan al dit moois…

Bridge To Therabithia is in de eerste plaats een coming of age-verhaal. De magische creaturen en de wonderlijke wereld zijn in feite slechts een voetnoot, ook al werden ze gecreeërd door Peter Jacksons WETA-effectenwinkel (de film werd voor het grootste deel in Nieuw-Zeeland opgenomen). Er zijn meer scènes die zich op school (en in de schoolbus) afspelen dan in het magische rijk van Therabithia. Voor volwassen kijkbuiskinderen biedt ‘The Bridge To Therabithia’ maar weinig verrassingen. De leefwereld van de pubers is mooi en sereen weergegeven, maar het valt toch ook allemaal een beetje in herhaling.

Het crossover-potentieel naar een volwassen publiek is dan ook eerder klein, maar toch blijft het een mooi gemaakte film. Hutcherson en Robb acteren doorleefd, en ondanks de vaak boodschapperige aard van het verhaal (vergeef uw pestkoppen als uw naaste en uzelf) komt de tragiek van het verhaal aangrijpend over. Enkel de overbodige songs op de soundtrack zijn er teveel aan: alsof we Bryan Adams-achtige emorock nodig hebben om mee te leven met de personages… Kortom, een film die de doelgroep van 9- tot 14-jarigen moeiteloos bereikt en die dan ook een veilige dvd-koop (of –huur) is voor alle ouders die hun kinderen veilig en emotioneel correct entertainment wil bieden. Wat van pakweg Shrek 3 die momenteel de dvd-zaken onveilig maakt, niet kan worden gezegd.

Meer dan de film moet je trouwens niet zoeken op het schijfje. Enkel de obligate trailers voor andere door RCV verdeelde familiefilms passeren de revue voor de film start. Wie als filmliefhebber geïnteresseerd is in achtergrond over de de film (de weg van boek naar film, de effecten, audiocommentaren) kiest beter voor de Britse importversie.