Origineel is het wel: een heuse film noir verkast naar een Californische high school. Alle stijlkenmerken zijn er: een outsider annex anti-held die zich tegen wil en dank een weg baant tussen moordzuchtige bad guys, mysterieuze femmes fatales en verloren liefdes, en daarbij naar goede genregewoonte als een Philip Marlowe wannabe de benodigde wise cracks mag spuien en vuistslagen mag incasseren.

Debuterend regisseur-scenarist Rian Johnson kent duidelijk zijn genreklassiekers. Naar goede noir gewoonte teren de personages enkel maar op hardboiled kenmerken: een goed gemikte one liner of meticuleus gechoreografeerde vuistslag zeggen meer dan duizend verklarende achtergrondstudies. Uiteraard ontbreekt ook de voice over niet, en beweegt de (anti-)held zich voortdurend op een dunne spanningslijn: alle aanwijzingen, ontmoetingen, telefoontjes enzovoorts leiden kronkelgewijs naar een dubieus sujet dat niet per se iets met de eigenlijke verhaallijn te maken heeft.

Brick is dus eerder lichtgrijze in plaats van gitzwarte noir, en wij hebben tot nader order nog altijd het liefst de echte onversneden hardgekookte stuff, als het kan met een rokerige schemerlamp en een paar boksijzers binnen handbereik. Los daarvan is dit sowieso een veelbelovend debuut dat gelet op het minieme budget waarmee het werd gerealiseerd (minder dan een half miljoen dollar) verdient om een zo groot mogelijk nichepubliek te bereiken.

Gezien op het Filmfestival van Gent (2006).