Dat George Clooney als regisseur het grote Amerikaanse epos genegen is, is geen stelling die deuren uit hengsels trapt. Epos niet zoals in bizonvergezichten weliswaar, maar zoals in solide Amerikaanse verhalen waarin karakterkopballades en heldendichten zich broederlijk verenigen.

In politieke middens (Good Night and Good Luck, The Ides of March), in oorlogstijd (The Monuments Men), in familiekring (The Tender Trap) … Niet dat Clooney voor een gat te vangen is: met zijn regiedebuut Confessions of a Dangerous Mind en het Coeneske Suburbicon toonde hij een meer tegendraadse kant van zijn regiekunnen. Ook komedie (Leatherheads) en existentiële sciencefiction (The Midnight Sky) zijn hem niet vreemd. En voilà, daarmee zijn de acht voorlopers van deze The Boys in the Boat allemaal titelmatig even de revue gepasseerd.

Dat Clooney zich niet in een genre laat vastpinnen siert hem, al zorgt dat wel voor een hoogst onevenwichtig vitae. Met eigenlijk al meer missers dan toppers, maar Clooney is gentleman genoeg om er interessante missers van te maken. Films met op zijn minst een intrigerende plot, een ambitieuze aanpak en aanhechtingswortels met de Amerikaanse epen – zonder bizons – uit de openingszin.

Die lasnaad is misschien nog het meest duidelijk van allemaal in zijn negende worp waarmee hij zijn grote Robert Redford-titel te pakken heeft. Een waargebeurd verhaal waarin de aanhouders winnen, waarin dromen worden waargemaakt, waarin depressiejaren worden geschetst, waarin zonlicht op kabbelende rimpelingen ketst, waarin de vrouwelijke bijzit van dienst uit een platinablond geföhnde teletijdmachine lijkt gestapt en waarin het hoofdpersonage eruitziet als een jonge Redford zelf, door Callum Turner vertolkt met evenveel snuiven Matt Damon als Ben Affleck … jawel, The Boys in the Boat zou er eentje van de Robert kunnen zijn.

Hoezeer Clooney ook zijn best doet om er iets moois van te maken, het valt allemaal nogal vlak uit. Het beweegt, het verhaal ontvouwt zich enne … dat is het zowat. Of de jongens in de boot nu Jan, Piet, Joris, Corneel of Joe heten … de kans is klein dat het je in je jotabeentje zal treffen. En dat is spijtig, want als ‘iedereen tegen de wereld’-sportfilm is dit best een boeiend verhaal. Een dat begint in een aula van de Universiteit van Washington en eindigt op de Olympische Spelen in Berlijn in 1936. Die editie waarin Jesse Owens iets deed dat Adolf nogal pisnijdig maakte, ja. En waarvoor Leni Riefenstahl haar camera’s had opgepoetst. En waarop ons kikkerlandje twee bronzen plakken wist te verzilveren: eentje bij het wielrennen op de weg voor mannen en eentje in de waterpolocompetitie. Op die spelen waren de Amerikanen voor de achtmansroeicompetitie vertegenwoordigd door een studententeam uit Washington. Dat die lower classers de finale konden roeien was al een half mirakel, daar ze zich hadden geplaatst door eerst de gedoodverfde favorieten van meer prestigieuze universiteiten te verslaan.

Non-fictieauteur Daniel James Brown dook in het verhaal en publiceerde in 2013 het secuur gedocumenteerde The Boys in the Boat: Nine Americans and Their Epic Quests for Gold at The 1936 Berlin Olympics. En dat boek is dus een film geworden. Maar geen bezwerende of begeesterende. Clooney vaart nogal klakkeloos over grote conflicten (de meeste zijn binnen drie minuten opgelost) en tekent de belangrijkste personages heel breed, er uiteindelijk meer op toeziend dat ze er vanbuiten heel jarendertig uitzien terwijl ze van binnen nauwelijks een hartslag hebben.

Of hoe The Boys in the Boat opnieuw een interessante misser is in het regieoeuvre van Clooney: je zal het je achteraf niet beklagen dat je er twee uur hebt aan gespendeerd, je zal een best opmerkelijk en mooi in beeld gebracht verhaal hebben gezien en je zal je optrekken aan het feit dat een schrale troost ook een troost is. Net zoals een slag in het water ook een slag is. Zoiets.