Ridley Scott een filmstrateeg noemen in plaats van zomaar een regisseur is niet ver naast de waarheid: als hij een zijn tanden in een project zet, is de kans groot dat er tijdens de productie bijna evenveel logistieke manoeuvres boven water komen als bij Operation Overlord. Het is niet anders bij “Body Of Lies”, de globetrottende verfilming van journalist/schrijver David Ignatius’ gelijknamige roman.

Scott springt op de kar met dusver commercieel niet zo succesvolle films die handelen over Amerika’s 'war on terror' in het Midden-Oosten. Ook Scott slaagde er niet in om potten te breken aan de (Amerikaanse) kassa’s. Het publiek trok rond die tijd liever naar debiele komedies of zocht escapisme bij “Quantum Of Solace”, waardoor “Body Of Lies” schipbreuk leed rond de kaap van veertig miljoen dollar. Op zich een respectabele ankerplaats, maar voor een film waarin Leonardo DiCaprio en Russell Crowe (in zijn elvendertigste samenwerking met Scott) het mooie weer maken, is dit toch een film die het etiket commerciële flop krijgt opgekleefd. Waaruit blijkt dat het publiek toch niet als een kudde lemmingen een zaal binnenduikt omdat er een superster op de affiche staat. Op zich een positieve vaststelling.

CIA action figure Roger Ferris (DiCaprio) maakt in het Midden-Oosten jacht op terroristen. Via een informant komt hij op het spoor van Al Salim, een terrorist wiens cel bomaanslagen pleegt in Europa (Scott ensceneert bomaanslagen in Manchester en Amsterdam, respectievelijk gefilmd in Baltimore en Washington D.C. zowaar). Salim houdt zich schuil in Jordanië en Ferris krijgt tijdens zijn zoektocht hulp van de lokale veiligheidsdiensten, geleid door Hani Salaam (Mark Strong). Die wil Ferris helpen Salim te strikken op voorwaarde dat Ferris nooit liegt en hem altijd op de hoogte houdt van de acties die de CIA onderneemt. Een belofte die Ferris maakt, maar niet kan houden, al was het maar omdat zijn supervisor Ed Hoffman (Crowe) vanuit Langley aan onzichtbare touwtjes trekt, waardoor de grond onder Ferris’ voeten vaker te heet dan te lauw is…

“Body Of Lies” laat fascinerend zien hoe spionagesatellieten bijna letterlijk de pieren uit iemands neus kunnen halen. Ogenopenend is het gegeven niet (Ridleys broer Tony Scott filmde bijna tien jaar geleden “Enemy Of The State” en ook de openingsscène van het infantiele “Eagle Eye” bediende zich onlangs van een gelijkaardige insteek), maar ditmaal wordt het eerder als fait accompli gepresenteerd dan als entertainmentshaakje. Scott maakt daarnaast duidelijk dat er in de oorlog tegen de terreur niet echt binnen de lijnen wordt gekleurd: vaak zijn het de bevelhebbers die in steriele kamers beslissen over het lot van de mensen in het veld, en burgerslachtoffers zijn vaak niet meer dan pionnen die over het speelveld worden geschoven. Wat op zich ook geen nieuws is, helaas.

Hoe nobel Scotts bedoelingen mogen zijn, uiteindelijk leunt zijn film dichter aan bij pakweg “The Kingdom” dan bij “Syriana”, ook al stellen DiCaprio en Crowe niet teleur als koopwaar. Het scenario blijkt niet veel meer om het lijf te hebben dan een weinig flitsend Bondafkooksel met nogal wat déja vu-ingrediënten in het recept. En met een paar onnodige bochten: de subplot waarin DiCaprio verliefd wordt op een plaatselijke verpleegster wordt uiteindelijk wel opgenomen in de centrale verhaallijn, maar blijft aanvoelen als een slappe poging om DiCaprio een romantische partner te geven. En zeggen dat Scott op de valreep ook nog Carice Van Houten (die de rol van DiCaprio’s ex-vrouw vertolkte) uit de film knipte. Zoals we van Scott gewend zijn zal die rol wel netjes gereconstrueerd worden voor de director’s cut op dvd. Misschien dat “Body Of Lies” bij een tweede visie aan kracht wint of diepere lagen openbaart, zoals bij “Kingdom Of Heaven” het geval was. Voorlopig is het echter een filmpje dat zich in de middenmoot van het biosjaar 2008 parkeert.