In een tijd waarin bij het maken van drama's en actie-films enkel nog de gekende wegen worden bewandeld en de klassieke succesformules worden toegepast, kunnen we moeilijk anders dan een film als Blue Crush met passend enthousiasme onthalen. Er wordt geen schot gelost in de film, er wordt niemand begraven en wie wacht op een spannende achtervolging met loeiende politiesirenes en knipperende -zwaailichten zal die niet gezien hebben wanneer de eindgeneriek over het scherm rolt. De actie, dramatiek en toch ook weer wat romantiek komen deze keer van op en rond het water.

Want aan water is er geen tekort in Blue Crush waarin heel wat surf-enthousiastelingen in Oahu telkens weer de plank het water ingooien op zoek naar de perfecte 'Pipe'. Voor wie niet vertrouwd is met de materie : een 'Pipe' is een enorme golf die gemakkelijk 5 tot 6 meter hoog kan zijn die bij het uitrazen een soort cilindervormige ruimte vormt aan de binnenkant. De ultieme kick voor de surfers bestaat er nu in om, nadat men op het gepaste moment is gestart met peddelen en ook al op het beste ogenblik op de plank is gaan staan, zijn ding kan gaan doen. Wat je hier moet onder verstaan, hangt af van het talent, de ervaring en de durf van de surfer, de manier waarop de golf zich ontwikkelt en het tijdstip waarop die volledig is uitgewerkt en met een oorverdovende geluid breekt.

Kunstjes uithalen op een surfplank op deze locatie is niet zonder gevaar en daar weet Anne Marie (Kate Horse Whisperer Bosworth) alles van. Drie jaar geleden kwam haar hoofd met een flinke dreun tegen een rots terecht wanneer ze bij het surfen in de kolkende watermassa de diepte werd in gesleurd, ze ontsnapte ternauwernood aan de dood. Lichamelijk is ze weliswaar hersteld maar psychisch blijft het ongeluk haar nog steeds achtervolgen. Zelf is ze wel nooit volledig gestopt met haar lievelingssport maar de kans dat ze ooit nog eens deelneemt aan hét top-evenement, de 'Pipe Masters', is bijzonder klein.

Marie Ann combineert haar liefde voor de surfplank met een baantje als meid in een luxe-hotel, net als haar twee vriendinnen Eden en Lena (reken dus maar op een joekel van een déjà-vu waarbij je een kwartier lang denkt dat je naar Maid in Manhattan aan het kijken bent, maar dan met een andere cast). Wanneer het richting strand gaat, is ook haar jongere zus Penny (Mika Boorem) van de partij. De jongedames slagen er met veel moeite in om alle rekeningen op tijd te betalen tot op een dag een groep professionele football-spelers neerstrijkt op het strand en bereid is dik te betalen voor surflessen. Aan 150 $ per (surfles)uur is men meteen uit de geldzorgen. Hier ontbreekt nog een stukje romantiek denk je dan en dat komt er wanneer Anne Marie verliefd wordt op één van haar surf-studenten.

Blue Crush is gebaseerd op The surf girls of Maui, een artikel dat Susan Orlean schreef voor Outside Magazine. Susan Orlean doet misschien een belletje rinkelen want zij schreef ook The orchid thief waarop Adaptation is gebaseerd. Producent Brian Grazer was er als de kippen bij om de rechten te kopen van het stuk en zo zijn eigen droom te zien in vervulling gaan : door middel van een langspeelfilm een accuraat portret brengen van één van de meest opwindende, gevaarlijke en verkeerd begrepen sporten die er zijn. De filmmakers opteerden om de hoofdrol niet te laten vertolken door een actrice met een klinkende naam omdat dit de geloofwaardigheid nadelig zou beïnvloeden. Kate Bosworth stond op hun lijstje van kandidaten, toen ze de rol kreeg aangeboden was ze sinds enkele weken gestart met surflessen, toeval o toeval... Het feit een beroep te kunnen doen op surf-toppers in het echte leven zoals Keala Kennelly, Layne Beachley en Kate Skarratt maakte de film alleen maar nog geloofwaardiger. De technische mogelijkheden die men heeft de dag van vandaag heeft er toe bijgedragen dat het publiek op een manier kan kennismaken met het surfen zoals dat nog nooit eerder is vertoond. Don King (2e camera-ploeg in Cast away) en Sonny Miller waren verantwoordelijk voor de watercamera's en konden voor het absolute spektakelwerk rekenen op Michael Stewart, negenvoudig wereldkampioen body-boarder. Die nam het moeilijkste (camera)werk voor zijn rekening door op zijn 'boogie board' met de camera in de hand, steunend op zijn ellebogen alle surf-actie op film vast te leggen. Het feit dat hij al de helft van zijn leven in het water vertoefde is de enige reden dat hij kon overleven na wat hij allemaal heeft gedaan, aldus nog de regisseur. Als we de filmmakers mogen geloven, dan werd geen enkele scène gedraaid met een blue screen techniek noch werd er gebruikt gemaakt van een watertank (!). Dit zou betekenen dat enkel de waterdruppeltjes op de camera-lens of -bescherming digitaal dienden weggewerkt te worden, bijzonder opmerkelijk…