Guillaume Canet - zowel als acteur en als regisseur actief en populair in zijn thuisland Frankrijk - is een bezige bij. Eerder dit jaar scoorde hij in Frankrijk en het Franstalige deel van ons land een dikke hit als acteur in “Jappeloup”, en met titels als “Ne Le Dis A Personne” (2006) en “Les Petits Mouchoirs” (2010) bewees hij eerder achter de camera zijn mannetje te kunnen staan. Een overstap naar Hollywood hing dan ook in de lucht en zat er eigenlijk al aan te komen sinds “Ne Le Dis A Personne”, waarvan de Amerikaanse remakerechten vrij stel werden opgekocht. Gevestigde namen als Andrew Dominik en Ben Affleck waren een tijd verbonden aan die Amerikaanse versie, maar het project raakt blijkbaar niet uit de startblokken.

Canets (eerste) Hollywoodproject is eveneens een remake. Van de Franse misdaadthriller “Les Liens Du Sang” uit 2008 om precies te zijn, een film waarin Canet destijds acteerde. Zelf acteren doet Canet niet in de internationale update “Blood Ties”. Wat niet echt nodig was, daar hij met namen als Clive Owen, Billy Cudrup, Marion Cotillard (de huidige levenspartner van Canet nadat diens huwelijk met Diane Kruger op de klippen liep), Zoe Saldana, Mila Kunis, James Caan, Lili Taylor en Matthias Schoenaerts Hemzelve een meer dan respectabele cast bijeen wist te sprokkelen.

Canet schreef de scenarioadaptatie van “Les Liens Du Sang” samen met James Gray, regisseur/scenarist van “Little Odessa”, “The Yards”, “We Own The Night”, “Two Lovers” en “The Immigrant”. De twee leerden elkaar kennen nadat Gray Cotillard castte in “The Immigrant” en toen Canet liet verstaan dat hij nog op zoek was naar iemand die kon helpen om het oorspronkelijk Franse verhaal te verplaatsen naar het New York van de jaren zeventig, bleef Gray aan het project kleven. Ergens logisch, daar Gray op vertrouwd terrein was en “Blood Ties” gelijkenissen vertoont met “We Own The Night”. Iets teveel gelijkenissen zelfs: een verhaal over een ‘slechte’ en ‘goede’ broer die lijnrecht tegenover elkaar komen te staan is allesbehalve nieuw en is “Kain en Abel”-gewijs zelfs terug te voeren naar het begin der Bijbelse tijden.

De twee broers waar alles om draait in “Blood Ties” zijn Chris en Frank. Chris (Owen) lijkt een vogel voor de kat: reeds in zijn tienerjaren zat hij constant achter tralies of vast in een instelling, en het ziet er niet naar uit dat hij ooit zijn leven zal beteren. Bij het begin van de prent komt hij vrij na een gevangenisstraf van twaalf jaar wegens moord. Frank (Cudrup) heeft het daar niet makkelijk mee. Logisch, daar Frank een politieagent is, en het zich in die hoedanigheid niet kan veroorloven om een misdadige broer in huis te hebben. Toch verschaft Frank onderdak aan zijn broer, in afwachting dat die een vaste job en nieuwe verblijfplaats vindt. Chris neemt zichzelf voor op het goede pad te blijven, maar dat lijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Een job als klusjesman in een garage draait uit op een sisser en Chris zoekt terug zijn makkers van weleer op. Daarnaast begint hij een relatie met Natalie (Kunis), die hem helaas ook niet op het rechte pad houden.

Waardoor Frank in nauwe schoenen komt te zitten: zijn oversten willen niet dat hij Chris nog langer beschermt, zeker niet als er duidelijke aanwijzingen zijn dat die betrokken was bij een gewapende overval. Frank moet kiezen tussen zijn broer en zijn carrière, en heeft daarnaast nog andere katten te geselen: zijn relatie met Vanessa (Saldana), de ex van de crimineel Anthony (Schoenaerts) wordt immers extra gecompliceerd wanneer die Anthony vrij komt en het niet kan verkroppen dat zijn partner en kind nu samenleven met de agent die hem achter slot en grendel deed belanden.

Canet heeft duidelijk heel goed naar de maffiaprenten van Martin Scorsese gekeken. Let bijvoorbeeld op de manier waarop hij het gebruik van de seventiesmuziek kopieert. Waar in de volgende keer beter, Guillaume-optiek ook niet naast te kijken valt, is de fletse Tik Tak-versie van De Palma’s “Carlito’s Way”-climax. Tijdens twee strak geregisseerde actiescènes (een overval op een geldtransport en een brutale overval op een bar) toont Canet dat hij de actieklepel weet hangen, op andere momenten is middelmatigheid troef en lopen de verschillende personages en plotwendingen elkaar eerder voor de voeten dan vlot in elkaar over te vloeien. Mila Kunis loopt er voor spek en bonen bij, en zelfs Marion Cotillard acteert zichtbaar op automatische piloot. Personages die zouden moeten vonken en vlammen gaan aan oppervlakkigheid ten onder: niet echt iets waar je een goede film mee bouwt. Owen en Cudrup varen er iets beter bij en ook Matthias Schoenaerts houdt zich overeind in een rol die hoop en al een kwartier in beslag neemt. Slotsom: “Blood Ties” wil duidelijk een epische misdaadsaga zijn, maar bevat meer onbenut potentieel dan daadwerkelijke slagkracht. Een tegenvaller dus.

Gezien op Filmfestival van Gent.