Youths en seks: ’t is van alle tijden. De vuilakjes. Binnen de contouren van de (Amerikaanse) tienercinema was het rampetampen in de jaren stillekes uiteraard omfloerst weergegeven, maar na de successen in de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig van gein en ongein als “National Lampoon’s Animal House” en “Porky’s” was het expliciete hek van het nog explicietere dam. Na pakweg twintig jaar roos en zwaard-omzwervingen en een ommetje langs de eigenlijk toch wel over het paard getitelde modern classic “American Pie” slaat het genre momenteel de tenten op in het Judd Apatow-veldkamp, waaruit de pijlen eerder op de seksuele besognes van de twintigers, dertigers en veertigers worden gericht. 

Apatow heeft an sich niets te maken met “Blockers”, al krijgt hij wel een dankjewel-vermelding op de eindgeneriek. Het bruggetje is snel gelegd: Apatowgezinde Seth Rogen is immers een van de producenten van deze sekskomedie. Al klinkt sekskomedie net iets te plat als omschrijving voor een film die meer wil zijn dan de zoveelste “American Pie”-kloon, zelfs al is hij dat in feite wel. Debuterend regisseuse Kay Cannon (scenariste van de drie “Pitch Perfect”-films) stuurt het ditmaal niet door haar geschreven script weliswaar veelvuldig naar de seksregionen, maar ze doet dit niet uitsluitend met een vulgaire ondertoon.

Cannon zoekt naast de vleselijke lusten naar een menselijke ondertoon en gaat zelfs het pamflettaire niet uit de weg: de vraag wordt gesteld waarom het ok is voor een jongen/man om zijn seksualiteit te ontginnen terwijl het voor een meisje/vrouw een taboe blijft of toch minstens iets waar ze beter goed over nadenkt. Een film die met zijn tijd mee is dus, maar tegelijkertijd een evenwicht moet vinden in een spreidstand die vette grappen zowel afblokt als de vrije loop laat. Met als gevolg dat je tussen de tederheid en ontroering toch een lading kots en een teelbalclose-up in de what’s app-popcornmaag gesplitst krijgt.

Toch is “Blockers” tijdens de meer geïnspireerde momenten geslaagd geestig te noemen: zij het niet zozeer door de avonturen van de drie tienermeisjes die een pact hebben gesloten om alle drie hun maagdelijkheid te verliezen op het galabal of een van de afterparty’s. Eerder door de strapatsen van de drie achtervolgende ouders die helemaal niet willen dat hun dochters aan het vogelen staan. Leslie Mann is een gefrustreerde alleenstaande moeder die wil vermijden dat haar dochter dezelfde fout maakt als zij destijds, John Cena is een Schwarzeneggerkloon die op slag zijn bicepsen voelt oprollen als hij de oetlul ziet waarvoor zijn dochter haar wil openstellen en Ike Barinholtz is een vader die het allemaal niet zoveel kan schelen zolang zijn dochter maar een goede avond beleeft en openlijk durft uitkomen voor het feit dat ze eigenlijk lesbisch is.

Zeggen dat het samenspel tussen Mann, Cena en Barinholtz voor komische vonken zorgt die de pinguïns op de zuidpool kan doen geloven dat de hemel op hun hoofd gaat vallen is een paar poolsterren te ver, maar er mag en kan zeker ettelijke keren mee luidop gegrinnikt worden. Zij het niet zozeer tijdens de ‘grote’ setpieces, eerder tijdens kleine dialogen of dito gebaren. Waardoor deze “Blockers” op de keper beschouwd toch een scheet en een fles leuker is dan tal van andere 2010+ gross out-komedies. Maar door de schatermuur vliegt hij niet.