Blade Runner, de duistere sciencefiction allegorie die Ridley Scott in 1982 regisseerde, flopte destijds grandioos bij zijn première, maar kon niettemin rekenen op een flinke lading lovende recensies van een groot deel van de critici. De film groeide in een later stadium dan ook uit tot een fikse culthit, toen de video en diverse filmfestivals alsnog het grote publiek wisten warm te krijgen voor Blade Runner.

De ultieme beloning voor die late erkenning krijgt de film nu Ridley Scott eindelijk zijn echte visie mag voorstellen, zonder de artificiële kunstgrepen die hem door de studio werden opgelegd. In essentie verandert dit niet zoveel aan het resultaat, opvallend is immers dat deze director's cut korter is dan de eerste versie, een feit dat in de meeste gevallen niet omgekeerd uitdraait. Slechts één nieuwe scène is toegevoegd (een droomsequentie van amper 20 seconden), enkel Fords off-voice monologen en de relativerende epiloog zijn er door Scott uitgeknipt. Een kleine ingreep die Scotts epos nog een tikkeltje grauwer doet ogen, de inhoud zelf blijft uiteraard ongewijzigd: Deckard (Harrison Ford) is een 'blade runner', een premiejager die jacht maakt op de 'replicants', een geavanceerd soort robot die in bijna niets meer van de mens onderscheidt.

Aanvankelijk werden de replicants ingeschakeld om op de vele ruimtekolonies het vuile werk op te knappen, maar af en toe verzeilt er ook eentje terug op de aardbol, en dan komt er een blade runner aan te pas om het 'ding' uit circulatie te nemen.

Een viertal replicants kaapt een ruimteshuttle en strijkt neer in Los Angeles, waar ze een aanval wagen op de Tyrell Corporation, het bedrijf dat de replicants produceerde. Aan Deckard de eer om het kwartet ontspoorden een halt toe te roepen. Tussendoor beleeft hij een romance met de replicante Rachel (Sean Young) en krijgt hij het in de finale wel heel hard te verduren van opperreplicant Roy Batty (Rutger Hauer)...

Blade Runner is na tien jaar opvallend intact gebleven, en oogt zeker nog niet verouderd. De visuele grauwheid van het geheel domineert nog steeds het zware, trage verhaal en laat weinig ruimte voor het lossere entertainment waarin Harrison Ford net voor (zijn eerste Indiana Jones uitstapje) en net na (het laatste Star Wars epistel) verwikkeld was. Met een retrovisie van een toekomstfilm een kakelvers jaar binnenstappen, het is weer eens wat anders.