In oktober 2021 overleed de Britse cineast Roger Michell op 65-jarige leeftijd. In die optiek zou deze Blackbird een mooie testamentfilm zijn geweest, maar Michell regisseerde hierna ook nog de fijne komedie The Duke die later dit jaar nog bij ons uitkomt. Michell beëindigde zijn carrière dus niet met een traan, maar met een lach.

Want de kans dat er tranen vloeien in deze Engelstalige remake van Bille Augusts Stille Hjerte uit 2014 is vrij groot. Michell en August hebben beide een wispelturige carrière waarin klassiekers bijna onbeduidende titels overschaduwen, dus dat is alvast een raakpunt tussen beide versies. Al won August wel twee keer de Gouden Palm in Cannes, dus de Deen heeft kwalitatief toch een streepje voor. Nog een gemeenschappelijk punt: scenarist Christian Thorpe die beide versies schreef. Een remake in de letterlijke zin van het woord dus, met scènes die ad verbum zijn overgenomen.

Waardig sterven staat op het voorplan van Blackbird al is de film zelden een prekerig pamflet over euthanasie. Het is in de eerste plaats een familiedrama met Susan Sarandon als aan ALS-lijdende matriarch die het weekend voor ze zich door haar man Sam Neill een dodelijke cocktail laat toedienen haar twee dochters Kate Winslet en Mia Wasikowska en hun gezinnen en haar beste jeugdvriendin Lindsey Duncan uitnodigt voor een laatste samenzijn.

Afgaand op de synopsis weet je vooraf eigenlijk al wat je gaat te zien krijgen: de onvermijdelijke lach en traan, scheuten sentiment en emmers emoties en bovenal aardig acteerwerk van een mooie waterpascast. En een landhuis ergens aan de kust van Connecticut, ook al is het allemaal opgenomen aan de zuidkust van Engeland, vlakbij Winslets eigen huis in West Sussex. Maar dit terzijde.

Blackbird wisselt inzichten in het menselijk zijn en niet zijn af met oprechte observaties en schurende schmerz en dreigt daardoor af en toe tussen twee stoelen te vallen. Want uiteraard gaat dit verhaal niet alleen over Sarandon, maar ook over de familie zelf en daar worden ook nogal wat wonden opengereten dat weekend. Tussen die twee stoelen ligt echter een stevige plank waarop Michell en zijn cast aardig blijven balanceren met genoeg fijne kleine momenten om potentiële uitschuivers te minimaliseren. Voorspelbare Hollywoodpap of doordachte eerlijkheid … de waarheid ligt - zoals wel meer in het leven - ergens in het midden.

Al gaat de deur hier toch dicht met het verdict dat de makers van Blackbird erin zijn geslaagd om wat ze wilden doen schoon te doen. Zij het zonder echt te excelleren. Drie sterretjes dus.