1992. Somalië, Mogadishu. Er woedt een burgeroorlog die al aan 300.000 burgers het leven heeft gekost. Generaal/krijgsheer Mohamed Farrah Aidid houdt alles stevig in zijn greep en controleert uiteindelijk ook de voedselvoorraden die voor de bevolking werden aangelegd... Wanneer internationaal wordt beslist om in te grijpen, viseert men Aidid zelf natuurlijk, wanneer die kan geëlimineerd of weggehaald worden kan terug stabiliteit gebracht worden in de regio. De Verenigde Staten bereiden in alle stilte (én geheimgehouden voor hun geallieerde collega's) een aanval voor. Via een nieuwe informant is men de plaats te weten gekomen waar Aidid met zijn belangrijkste medewerkers zal samenkomen en de 'raid' wordt zorgvuldig voorbereid. De informant moet de exacte plaats aanwijzen waar de aanval moet plaatsvinden, waarna volgens een strak schema het Amerikaanse leger-apparaat in actie treedt: goed getrainde grondtroepen (de 'Rangers' en de 'Delta Force' behoren tot de elite...), een commando-helikopter die alles vanuit de lucht kan volgen en in direct contact staat met het hoofdkwartier (waar majoor-generaal William Garrison - Sam Shepard) kan bijsturen waar nodig), een aantal gevechtshelikopters (Black Hawks...) zorgen voor luchtsteun en een aantal 'Little Birds' maken het rijtje af, het lijkt een routineklus te worden.

Daar zijn alle soldaten die worden ingezet ook van overtuigd: In and out, opletten voor de stenen die de zwarten wel eens zouden kunnen gooien (...), en neen die nachtkijkers moeten we niet meenemen want we zijn in een half uurtje terug... Voor velen onder hen is dit een gedroomde kans om, waarvoor ze jaren zijn opgeleid en wat talloze keren werd gesimuleerd, nu in de praktijk om te zetten in the 'battlefield'... Velen onder hen verwachten dan ook dat vele hulpeloze negertjes in paniek zullen rondrennen in de stad op de vlucht voor de sterke, onoverwinnelijke Amerikanen, maar het loopt toch wel even anders vanaf het ogenblik de (eerste) Black Hawk wordt neergehaald... Het is opmerkelijk dat van een goed geplande interventie afgegleden wordt naar een absolute chaossituatie en de prioriteiten nergens zo snel verlegd worden als in een oorlogssituatie: aanvankelijk wordt alles gedaan om het eerste slachtoffer in veiligheid te brengen en te evacueren, later wordt beslist dat het redden van een aantal zwaar gekwetsten ondergeschikt is aan het risico om hiervoor de levens van andere soldaten op het spel te zetten.

Ridley Scott heeft met dit Black Hawk down een indrukwekkende oorlogs-/actie-film gemaakt. De regisseur van Gladiator, Black Rain, Alien maar ook Thelma & Louise nam Jerry Bruckheimer als producer onder de arm, die met films als Pearl Harbor, Enemy of the state en Armageddon niet meer moet uitgelegd worden hoe een indrukwekkende spektakelfilm moet gemaakt worden. Scott & Bruckheimer, het is een combinatie die voor een topfilm moest zorgen en dat is Black Hawk Down dan ook geworden: spectaculaire actiebeelden waarbij je als kijker geen moment rust wordt gegund wanneer de 'raid' eenmaal is begonnen. De aanloop naar de aanval zelf is niet te lang, de omkadering van de problematiek is summier maar voldoende, de locatie waar gefilmd wordt is perfect (Marokko). De meer dan twee uur oorlogsgeweld zijn voorbij voor je het weet waarna je de zaal verlaat als één van de velen die één van de beste oorlogsfilms van de afgelopen jaren heeft gezien. Scott heeft een topfilm gemaakt waarbij je bijna zijn geklungel in G.I. Jane uit 1997 zou vergeten...

De kritiek dat Black Hawk Down de personages niet echt uitdiept en het allemaal oppervlakkig blijft, is onterecht. Als maker van een oorlogsfilm moeten prioriteiten gelegd worden, Scott en Bruckheimer legden de lat dan ook bijzonder hoog en richtten zich volledig terecht op de (oorlogs)actie op zich, want daar gaat het uiteindelijk om. Er wordt weinig ruimte gelaten voor het sentimentele en da's nu net iets wat door een Black Hawk Down-kijker verwacht wordt. Als er iets was waaraan we ons nog zouden kunnen geërgerd hebben, dan zou het het alomgekende Amerikaanse patriottisme geweest zijn, maar daar blijven we ook al van gespaard. En neen, er worden ook geen twee mensen verliefd op elkaar in de film, keurig... Een meer dan goed rapport dus voor Scott!

Wanneer je B.H.D. wilt vergelijken met Saving Private Ryan dan heb je twee bijzonder sterke oorlogsfilms, gebaseerd op ware feiten uit het verleden met schokkende, bloederige beelden en alles wat bij een goeie oorlogsprent hoort. Wij verkiezen B.H.D. boven S.P.R., als je weet dat Saving... de beste film was van het jaar waarin we 'm zagen, dan weet je waaraan je je kunt verwachten...