Drie sterren voor een film waarin een weerwolf wordt vertolkt door een al dan niet Duitse herdershond lijkt wat veel, of misschien is het feit dat een al dan niet Duitse herdershond een weerwolf vertolkt net de reden om met drie sterren te zwaaien? Niets mis met een portie absurde horror nu en dan, en dat wisten ze bij Amicus maar al te goed.

The Beast Must Die haalt zijn inspiratie bij het in 1950 gepubliceerde horrorkortverhaal There Shall Be No Darkness van James Blish. Een steenrijke miljardair en jager nodigt vijf mensen uit voor een weekend in zijn villa. De man is ervan overtuigd dat een van zijn gasten een weerwolf is, en hij hoopt om die man/dat beest tijdens het vollemaanweekend te kunnen neerschieten, want als meedogenloos jager wil hij een weerwolf aan zijn trofeeënkast toevoegen. Wat volgt is een weerwolfvariante op Agatha Christies Ten Little Indians, en die gelijkenis inspireerde Amicusbaas Milton Subotsky om vlak voor de climax een pauze van dertig seconden in te bouwen zodat het publiek kon raden wie de weerwolf was. Een ingreep die niet naar de zin was van regisseur Paul Annett. Subotsky’s wil was echter wet, zeker omdat hij de film in zijn geheel geen warm hart toedroeg.

De film stond al een tijdje op de planning bij Amicus, onder meer als versie met Don Sharp als regisseur en Robert Shaw in de hoofdrol. Calvin Lockhart was een latere keuze voor de hoofdrol als vervanger voor Robert Quarry. Lockhart werd vooral gecast om in te spelen op de toenmalige populariteit van het blaxploitationgenre. Wat verklaart waarom de film in Amerika op video ook werd uitgebracht onder de titel Black Werewolf, een versie waarin de dertigsecondenaftelklok wel was verwijderd.

Naast de herdershond is er nog een reden om drie absurde sterren uit te delen. Of twee redenen zelfs, want Peter Cushing is uiteraard ook altijd een keurmerk. Maar de aangehaalde reden is de invalshoek om alles te laten doorgaan in een huis dat volledig gemonitord is door een veiligheidssysteem boordevol camera’s, sensoren en microfoons. Een omkadering James Bond waardig, en zowel goed voor de spanning als voor de kitsch.