Openbare orde is een moeilijk domein binnen het Politiewerk. Als leidinggevende optreden bij een grote betoging, voetbalwedstrijd of andere belangrijke manifestatie is niet aan iedereen gegeven, toch niet voor wie dit goed wil doen. Soms zijn zelfs het beste draaiboek en een feilloze organisatie geen garantie op een perfect verloop van het gebeuren. Je blijft afhankelijk van externe factoren, onvoorspelbare wendingen, maar ook van mensen… Af en toe loopt het fout. Van die “af en toe’s” vallen de meeste wel tussen de plooien, zelden maken journalisten hier frontpagina-nieuws van. Maar er zijn uitzonderingen. “Bloody Sunday” was er zo één. Op een verbluffende manier verfilmd door Paul Greengrass werd getoond hoe één en ander op een onwaarschijnlijke manier uit de hand liep. Nochtans had men op die plaats in die regio toch al aardig wat ervaring met dergelijke manifestaties, maar toch…

In Seattle ging in november ’99 een belangrijke samenkomst door rond het WTO, de ‘World Trade Organisation’ of wat vroeger werd opgestart onder de noemer ‘GATT’. Het is een belangrijke ontmoeting waarbij men de (spel)regels van het WTO opnieuw wil bekijken. In Amerika kennen die stoere, tot de tanden gewapende politiemensen er op vlak van ordehandhaving wel wat van denk je dan, alhoewel iemand bij het begin van de film al luidop de vraag stelt “zijn we hier wel klaar voor ?”…
Beide kampen kunnen alvast concurreren met elkaar als het op voorbereiding aankomt. De manifestanten beslisten om cruciale kruispunten in te nemen om het ter plaatse geraken van alle genodigden (ministers, presidenten en andere hoge omes) onmogelijk te maken.
De Politie is nadrukkelijk aanwezig op de belangrijkste plaatsen en men opteert voor een vreedzame aanpak. De mensen moeten kunnen manifesteren en hun stem laten horen, zolang het maar zonder (excessief) geweld gebeurt. Bussen en andere versperringen zorgen voor een praktische blokkade. Maar… de communicatie tussen de betogers is optimaal én met de gepaste middelen (ladders…) slaagt men er toch in te komen waar men wil en er het plan te ontvouwen dat is voorzien en vooraf veelvuldig besproken…

Men slaagt in het opzet en de Burgemeester van Seattle (Ray Liotta) wordt op die manier al snel in een hoekje geduwd, onder druk gezet om zijn plan te herzien en de Politie te laten ingrijpen, ‘manu militari’ zoals dat heet… En wanneer de openingsceremonie wordt uitgesteld, duidelijk wordt dat alle genodigden maar met mondjesmaat het gebouw binnenkomen en hij een woedende Gouverneur aan de lijn krijgt wordt gekozen voor een andere aanpak, er blijft voor de burgervader van deze wereldstad maar één optie meer open. En wanneer ook nog enkele heethoofden onder de manifestanten die zich niet langer kunnen beheersen, ook niet kunnen ingetoomd worden door de organisatoren is het spreekwoordelijke hek van de dam. Het scenario dat iedereen in gedachten had maakt plaats voor het oproepen van de ‘National Guard’, het uitroepen van de noodtoestand, een heuse Battle tussen betogers en ordehandhavers, een “Battle in Seattle”…

“Battle in Seattle” heeft wel wat gelijkenissen met “Bloody Sunday”. Ook hier gaat Stuart Townsend regelmatig schakelen tussen beide kampen, zo zie je wat er aan beide zijdes gebeurt, hoe de stemming is bij elk van hen en ook hoe alles gaat evolueren. Ook nu weer wordt duidelijk dat het quasi onmogelijk is om alles te voorzien, alles en iedereen in de hand te houden.
Vanaf een gegeven ogenblik beginnen duistere krachten te spelen (ondermeer op vlak van hiërarchie bijvoorbeeld) en voor iemand het zich ook maar realiseert wordt men meegesleurd in een spiraal van geweld. De structuur is weg, een echte leiding is er niet meer, de zaak ontspoort…

Ondanks het feit dat “Battle in Seattle” niet echt als blockbuster in de Amerikaanse programmatie werd opgenomen, het blijft natuurlijk een Hollywood-film. De aanwezigheid van bekende gezichten (Woody Harrelson, Charlize Theron, om er maar twee te noemen) is daar het gevolg van en ook het script lijdt hier bijzonder pijnlijk onder.
Ondanks het feit dat de synopsis enkel maar ‘drama’ oproept als genre, gaat men het gegeven nog extra gaan belasten door de zwangere Charlize Theron hierbij als joker in te zetten. Het is een flink struikelblok in de film waar je, zolang de eindgeneriek niet in beeld komt, als kijker niet van af raakt.

We kunnen door de gelijkenissen en parallellen met “Bloody Sunday” niet anders om ook nog eens de vergelijking te maken met Greengrass’ film. Die had geen gekende koppen of een joker als in “Battle in Seattle” nodig om als een zware mokerslag aan te komen. Het is een minpunt die we de debuterende Stuart Townsend maar wat graag vergeven. De volgende keer (nog) beter dus.