Martin McDonagh. Iers toneelmaker, scenarist en cineast. Je kan hem kennen van In Bruges, Seven Psychopaths of zijn Oscarwinnaar Three Billboard Outside Ebbing, Missouri. Of je kan hem daar ook niet van kennen. De wereld draait soms raar.

Als je hem wel kent weet je alvast min of meer aan welke teneur je je kan verwachten bij het kijken naar ’s mans vierde langspeler. The Banshees Of Inisherin is immers alweer een bij tijd en wijlen kurkdroge kijk op de dingen des levens. En opnieuw worden gewelddadige uitbarstingen niet geschuwd. Meteen ook de derde keer dat hij Colin Farrell voor zijn kar wist te spannen. En meteen ook de eerste keer dat hij zich expliciet vastbijt in zijn Ierse wortels: McDonagh mag dan wel in Londen zijn geboren, zijn ouders waren volbloed Ieren.

Net als de bewoners van het (fictieve) eiland Inisherin waar deze film zich op afspeelt. Anno 1923 om precies te zijn, op een boogscheut verwijderd van het vasteland waar rond die tijd de Ierse burgeroorlog woedt. Net zoals op het eiland eigenlijk, waar de dagelijkse routine – er worden nogal wat schapen gehoed en Guinness en andere pints gedronken – plots wordt doorbroken door een onverwachte barst in de vriendschap tussen de filosoferende muziekmaker Colm (Brendan Gleeson) en de wat aanmodderende Pádraic (Farrell). Goede vrienden sinds het ontstaan der tijden zo lijkt het wel, tot wanneer Colm op een dag gedecideerd laat horen dat hij niets meer met Pádraic te maken wil hebben omdat hij hem maar een vervelende zeurkous vindt. En het leven is nu eenmaal te kort om tijd te investeren in vervelende zeurkousen. Wat volgt is een bij vlagen gitzwarte komedie met een sterk dramatische ondertoon. Of zo je wil: een bij vlagen gitzwart drama met een sterk komische ondertoon. De lijn is dun.

McDonaghs oor voor soms fijnzinnige en soms opzettelijk boertige dialogen zorgt in elk geval voor een bijna twee uur durend taalkundig verantwoord spervuur. Of je de centrale personages daardoor in je hart zal toelaten is een andere vraag, want het zijn nogal kadees. De kans dat The Banshees Of Inisherin met zijn tegendraadse kijk op de dagelijkse plichtplegingen in evenredige mate afstoot als aantrekt is vrij groot. Al valt er vanuit cinefiel oogpunt niet echt te ontsnappen aan de aromatische vertolkingen van de bescheiden cast – Farrell en Gleeson uiteraard op kop.

En ook het zich als een naargeestige mist over het desolate landschap neervlijende beeldenspel van McDonagh en director of photography Ben Davis – in hun derde samenwerking – zal het je niet doen beklagen dat je ervoor gekozen hebt om je onder te dompelen in deze frenetieke parabel over zijn of niet zijn. En alles ertussen. En zelfs erna.

Gezien op Film Fest Gent.