Hij ziet er uit als een puber alhoewel de onafscheidelijke zonnebril nog heel wat verhult en gemotiveerde wetsdienaars aan het twijfelen zou brengen wanneer ze hem aan het stuur van een auto zien.  Zijn naam is ook al een indicatie naar een status van minderjarigheid : baby.  Het bijzondere aan hem : zijn rijkunsten.  De jongeman doet in de openingsscène dingen aan het stuur van een rode Subaru Impreza WRC (later ook nog eens maar dan met een Chevrolet Avalanche en een Mitsubishi Galant) waardoor je gaat twijfelen of je niet in de zaal van een Fast & Furious-prent bent verzeild geraakt.  Maar neen, Baby staat centraal in deze nieuwste prent van Edgar Wright en is, uitgerekend door zijn pilootkunsten, op het verkeerde pad geraakt.

Doc (een ijskoele, emotieloze Kevin Spacey alweer) is zijn partner, opdrachtgever en werkgever.  De derde speler in de criminele organisatie is qua identiteit eigenlijk variabel – er wordt altijd een nieuw team samengesteld voor een volgende opdracht - en bestaat uit meerdere personen.  Dit zijn de uitvoerders.  Buddy, Darling en Bats vormen voor één van de opdrachten het trio van slechteriken.  Doc is het brein, de man die alles tot in de puntjes voorbereidt, het vermelde trio voert uit en Baby, die zorgt ervoor dat ze op vier wielen uit de handen van de Politie blijven.  Het gaat altijd over overvallen, diefstallen met geweld waarbij de buit aanzienlijk is.  De aanpak is telkens dezelfde.  Niet alleen bij de uitvoering maar ook daarna.  Baby gaat als alles voorbij is vier koffies halen, de centen/de buit wordt/worden daar vlakbij verdeeld.  Om één of andere reden staat Baby in het krijt bij Doc en moet hij nog een schuld aflossen door het uitvoeren van dit soort van criminele ritjes.  Het ene stapeltje Dollar-biljetten dat Baby hier telkens aan over houdt verstopt hij thuis, bij de doofstomme Joe, zijn pleegvader.  Daar kon hij destijds terecht, na het dodelijke ongeval van jaren geleden waar Baby ook tinnitus heeft aan overgehouden.  Het goede nieuws is dat het einde stilaan in zicht komt wanneer Doc het heeft over “een allerlaatste klus”…

En dat is meteen de enige keer dat “Baby Driver” ervoor zorgt dat het spreekwoordelijk lampje van ‘cliché’ bij ons aanfloept.  De ingrediënten (geweld, achtervolgingen,…) in de film zijn niets meer dan een gemeenschappelijk kenmerk met andere (actie-)films want “Baby Driver” is zo’n zalige film waarbij je van die heerlijke stukken hebt waar je echt niet weet waar het allemaal heen gaat.  Ook al minstens even verrukkelijk : de manier waarop de muziek verweven zit in het geheel.  Van de ‘Harlem Shuffle’ over Barry White en The Commodores naar ‘Radar Love’, het muzikale ingrediënt beslaat qua aantal bijna dertig nummers (!) en is een onmisbaar bestanddeel in deze verrassend originele komedie/actie-film/thriller, een soort van musical met een cast die niet zingt.  Met muziek die in de film voor Baby een bijzondere betekenis heeft : bij elke vlucht hoort een specifiek deuntje uit één van zijn Ipods dat telkens weer de vlucht in kwestie ondersteunt.  Regisseur Edgar Wright zegt overigens zelf dat “Baby Driver” een actie-film is die gestuurd wordt door muziek.  Terecht.

Komedie zeg je ?  Neen, “Baby Driver” is geen billenkletser waarbij de ganse zaal het uitproest van het lachen, het is een film met soms heel droge, cynische humor waarbij op specifieke momenten maar een deel van de kijkers de fijne humor zichtbaar waardeert.

Ook al afwijkend van de platgetreden, quasi versleten filmpaden van de actiefilm : de manier waarop soms met kleuren wordt gespeeld (de scène in het wassalon, die waarin Baby wordt opgewacht aan de cabrio,…) én de manier waarop het wordt in beeld gebracht.  Stuk voor stuk fijne shots die je niet verwacht maar de filmmaker zich toch aan waagt.  Nog meer van dit filmfraais was wat ons betreft welkom geweest maar zou het totaalbeeld van de film te veel gewijzigd hebben en een ander (doel)publiek tot gevolg gehad hebben.

Even welkom : de kennismaking tussen Baby en de dienster Debora en de romance die zich ontplooit als een extra verhaallijntje.  De manier waarop één en ander evolueert en voor een extra twist in het scenario zorgt is één ding.  Aan de andere kant lopen de ritjes van Baby ook niet van het verwachte leien dakje.  Waar het aanvankelijk vlekkeloos en zonder bloedvergieten verloopt wordt het niet alleen moeilijker en complexer om slachtoffers te vermijden maar komt Baby ook in conflict met de anderen…

Edgar Wright, die je misschien nog kent van “Hot Fuzz” en “Scott Pilgrim vs The World”, is eigenlijk altijd al gek geweest van achtervolgingen met auto’s.  Op 21-jarige leeftijd vond hij bij het beluisteren van ‘Bellbottoms’ van de Jon Spencer Blues Explosion (Jon Spencer zelf heeft overigens een figurantenrolletje in de film) dat dit wel een heel goed liedje zou zijn bij een achtervolging.  De kans  om jaren later een film te maken waarin zijn twee passies worden gecombineerd met elkaar is voor hem dan ook een droom die uitkomt.

Vier jaar voor de opnames van “Baby Driver” van start gingen stelden Wright en monteur Paul Machliss een soort van playlist samen van meer dan 30 dertig nummers die als basis zouden dienen voor het filmscenario.  “Als basis” mag je overigens heel eng interpreteren, het scenario en bijgevolg de scènes en wat er specifiek in gebeurt volgen de muziek heel nauwgezet, in bepaalde gevallen zelfs inbegrepen de speelduur.  Straf.  En nog straffer voor wie dit weet op voorhand (jij dus indien je deze recensie leest voor je de film bekijkt) en bij de bewuste scènes er even op let hoe het een vlekkeloos samengaat met het ander.

Wright wist zich voor “Baby Driver” te omringen door een crew met know how en ervaring, met als extra troef ene Joe Loya als ‘technical consultant’.  Loya werd begin de jaren ’90 veroordeeld tot zeven jaar cel voor een bankoverval en schreef er zelfs een boek over : ‘The Man Who Outgrew His Prison Cell: Confessions of a Bank Robber’.  Wright nam op basis hiervan contact met Loya en kon er na een akkoord tussen de twee heel zeker van zijn dat de overvallen in de film qua authenticiteit een 10 op 10 scoorden.

Dat Ansel Elgort (“Allegiant”, “The Fault in Our Stars”) een goeie keuze was voor de rol van Baby is overduidelijk in de film maar de acteur heeft in het echte leven ook al een dans- en muziekachtergrond.  Zijn moeder bracht hem op 9-jarige leeftijd niet alleen voor het eerst naar een dans-/balletschool, Elgort maakt ook zelf zijn eigen, elektronische dansmuziek, zij het onder de schuilnaam Ansolo.

“Baby Driver” werd opgenomen in Atlanta, Georgia.  De autoriteiten werkten maximaal mee wat de makers de gelegenheid gaf om voor de opnames zowel de drukke Interstate 85 als de State Route 9 een tijd volledig af te sluiten.

“Baby Driver” is een film die zich onderscheidt van het gros dat in deze zomermaanden in de bioscopen wordt losgelaten, één die ongetwijfeld als een frisse wind door de filmzalen zal waaien de komende zomermaanden…