Het is alweer een tijd geleden dat wij een Nederlands gesproken animatiefilm hebben bekeken. Wie weet hoe wij tegenover dit soort van films staan, kent onze argumenten voor de originele versies. De distributeurs bekijken het soms anders en spijtig genoeg kiest Sony Pictures (België) bij het uitbrengen van 'hun' eerste animatiefilm voor Baas in eigen bos i.p.v. Open Season. Jammer.

Universal Music zal ook al niet blij zijn met hun keuze want prioriteit geven aan de Nederlands gedubde versie boven de originele- zorgt voor nog meer consequenties. Eén ervan is dat ook heel wat Engelstalige nummers worden opgeofferd. Ten voordele van ? Zag ik daar ene Ralf Van Brussel op de eindaftiteling ? Amai. Niet vergelijkbaar met wat de makers hebben geselecteerd voor de soundtrack van deze film natuurlijk of in gedachten hadden als muzikale ondersteuning voor wat zij op het scherm toverden.
Gelukkig mist de film op muzikaal vlak zijn start niet. 'Wild Wild Life' van Talking Heads mag de film openen en doet ons horen en zien hoe het eigenlijk écht bedoeld is. Jammer genoeg maar heel eventjes.

Boog is een gigantische grizzly-beer die eerst gered en daarna zo'n beetje geadopteerd geweest is door Beth, een Park Ranger. Het beest ziet er misschien vervaarlijk uit, maar als er één dier is dat uit het woud afkomstig is waar je niet bang moet voor zijn, dan is het wel deze beer. Hij eet, slaapt en woont in de garage van zijn baas en wanneer hij 's avonds naar bed gaat is dit nooit zonder zijn persoonlijke knuffel en na het zingen van een slaapliedje. De bewoners van Timberline komen dan ook heel graag kijken naar deze bruine gigant wanneer hij zijn kunstjes vertoont in een kleine show, gepresenteerd door zijn baas.
Op een dag komt Shaw langs bij de plaatselijke sheriff. Hij is een verwoed jager die ook nu weer aan het aftellen is naar de dag waarop het jachtseizoen officieel geopend wordt. Omdat hij zo ongeduldig is kon hij het niet laten om met zijn pick up truck al een hert aan te rijden en het beest (zwaar gehavend door het afbreken van één van zijn twee geweitakken) op zijn motorkap vast te binden aan zijn vier poten.
Het hert Elliott - en de beer maken voor het eerst kennis met elkaar wanneer ze beiden buiten wachten voor het kantoor van de sheriff. De smeekbede van de viervoeter wordt verhoord en Boog bevrijdt het rendier. Elliott ziet in de beer zijn eerste echte vriend uit het dierenrijk en hij zoekt kort na zijn ontsnapping de beer nog eens op. Maar bij deze eerste vernieuwde kennismaking trekken de twee de stad in en plunderen een kruidenierszaak. De beer maakt zich niet op tijd uit de (beren)voeten en wordt gevat door de sheriff. Die brengt hem terug tot bij zijn baasje en probeert haar te overtuigen dat dit soort dieren eigenlijk thuishoort in het woud. Aanvankelijk wordt besloten Boog nog een jaartje in huis te houden maar Beth komt terug op haar beslissing. Hij wordt naar de bergen gebracht en er, samen met zijn slaapknuffel Dinkelman en een laatste, grote portie viskoekjes, achtergelaten. Vanaf nu zal hij voor zichzelf moeten zorgen. Niet gemakkelijk als je weet dat binnen enkele dagen het jachtseizoen open is en heel wat jagers met jachtwapens de natuur intrekken.

Voor de animatie-afdeling van Sony Pictures die met Open Season toch wel aan hun proefstuk toe was, was de fase van de storyboards van kapitaal belang. De maar liefst 34.000 storyboard tekeningen (eigenlijk snelle, ruwe schetsen van (alle) scènes die zich in de film zullen afspelen) vorm(d)en dan ook de basis voor wat 200 artiesten en animatoren de volgende vier jaar om handen hadden. Voor de één betekende dit het voorzien van de nodige haartjes op de dieren (3.500.000 voor Elliott bijvoorbeeld, 1.600.000 voor de beer en 150.000 voor Beth, stel je voor !), een ander concentreerde zich op de invloed die vocht, licht, enz,... hierop hebben in de film, terwijl nog iemand anders de moeilijke CGI-klus van stromend, kolkend en opspattend water voor zijn rekening mocht nemen.

Voor de allerkleinsten zal Baas in eigen bos zonder twijfel een geslaagde bioscoopervaring zijn. De achteloze papa en/of mama die noodgedwongen hun dreumes(en) vergezellen bij dit soort van gelegenheden zullen ook al niet (te) kritisch zijn en vermoedelijk maar weinig aan te merken hebben op wat zich anderhalf uur lang afspeelt voor het oog van hun ukkepukken. Maar de geoefende kijker, regelmatige bezoeker (of filmcriticus) weet beter. Die missen in Baas in eigen bos de (goede) grappen, de inventieve vondsten die toch zo kenmerkend zijn voor een (Disney) animatiefilm, de prachtige tekeningen/computeranimaties ook. Let wat dit laatste betreft bijvoorbeeld eens op de kudde dieren die het hert belagen op een gegeven ogenblik. En het vrouwelijke dier waar Elliott een boontje voor heeft. Beide bijzonder zwak/héél slecht getekend.
Een goede animatiefilm is er één die met de regelmaat van de klok een glimlach op ons gezicht tovert, een spontane blijk van waardering voor de creaturen die ons gepresenteerd worden. Maar niet nu. Er zitten wel wat leuke, schattige konijnen en een aantal andere diersoorten in verwerkt maar het is niet van 'hey, dat is echt wel goed gevonden'.