Philippe Claudel blijft verbazen: eerst als gevierd auteur de literaire massa bereiken met titels als 'Les Âmes Grisese' en 'Le Raport De Brodeck', en vervolgens ook de gensters op het witte doek laten vonken. C’est du grand chic, bien sûr. Vijf jaar na het meesterlijke “Il Y A Long Temps Que Je T’Aime” en drie jaar na het geinige en ietwat onderschatte “Tous Les Soleils” levert Claudel andermaal een prent af die na de laatste flard van de aftiteling niet onmiddellijk het vege lijf verlaat. Integendeel zelfs.

Nadat Claudel zich al bekwaam toonde in het dramatische en komische genre, kiest hij met “Avant L’Hiver” voor het pad van de (onderhuidse) thriller. Het resultaat toont wat gelijkenissen met Michael Hanekes “Caché”, al is die vergelijking gezien de intrinsieke kwaliteiten van Claudels derde worp misschien niet helemaal rechtvaardig.

Paul (Daniel Auteuil) en Lucie (Kristin Scott Thomas) zijn – zoals dat heet – in de herfst van hun leven. Hij is een gevierd chirurg, zij een huisvrouw die haar handen meer dan vol heeft met het onderhoud van de volumineuze tuin. Op het eerste zicht is alles koek en ei tussen het koppel, maar de onderhuidse spanningen worden zichtbaar wanneer zowel Paul als Lucie beide onaangekondigd boeketten rode rozen krijgen van een anonieme afzender. Net op dat moment kruist Paul herhaaldelijk het pad van de Frans-Marokkaanse studente Lou (Leila Bekhti uit “Un Prophéte”). En geraakt hij in een emotionele impasse die zijn volledige relatie met Lucie dreigt op te blazen.

Dat Claudel wat te zeggen heeft over de menselijke malaise is bekend voor iedereen die ooit een boek van hem las. Of die zijn vorige twee films zag. “Il Y A Longtemps Que Je T’Aime” was het verhaal van een vrouw (Kristin Scott Thomas) die na een gevangenisstraf terug door haar naasten en de maatschappij moet worden aanvaard. En grossierde in waarachtigheid in plaats van in goedkoop sentiment. “Tous Les Soleils” gooide zowat alle bare necessities (leven, dood, relaties, kinderen, politiek …) op een hoop, en wist op het eind zowel te ontroeren, te begeesteren als te entertainen. Met “Avant L’Hiver” scoort Claudel drie op drie, al doet hij de hartenklopmeter niet zo hoog slaan als met zijn debuut.

Hoofdzakelijk komt dit omdat de thrillerinsteek – en dan vooral de ontknoping - zich dan niet helemaal verzoent met de dramatische achtergrond. Gezien het hypnotiserend karakter van “Avant L’Hiver” is de kans klein dat u daarover struikelt. Zeker omdat de twee met elkaar verbonden zijn: neem de thrillerinsteek weg, en je krijgt een gewoon relatiedrama. Het zijn net de onverwachte gebeurtenissen die de pijnpunten van de relatie tussen beide protagonisten blootleggen en die tonen dat onderhuidse en onuitgesproken frustraties het geluk van het koppel ondermijnt. Of hoe elk huisje (zelfs als het een megavilla is met een megatuin) zijn kruisje heeft die voor de buitenwereld vaak niet zichtbaar zijn. Detailkritiek blijft hoe dan ook futiel in een prent die blijft nazinderen door een somptueuze beeldregie (de operascène is een parel), romanesk uitgeschreven personages en magistrale vertolkingen van Auteuil en Scott Thomas. Op naar filmpje vier, monsieur Claudel.

Gezien op het Filmfestival van Gent.