Nie Yinniang (Shu Qi) werd op 10-jarige leeftijd door een non ingewijd in de wereld van de Oosterse gevechtssporten. De bedoeling was om van haar een onverbiddellijke moordmachine te maken die corrupte en wreedaardige politici kon liquideren. Nadat ze op een dag haar opdracht niet tot een goed eind brengt wordt ze teruggestuurd door haar meesteres naar haar geboorteplaats, met de opdracht om de man te vermoorden die uitgegroeid is tot de leider van de militaire grootmacht die op dat moment heerst over Noord-China.

Op die manier wordt Yinniang niet alleen opnieuw geconfronteerd met haar ouders en herinneringen van vroeger uit haar kindertijd, maar worstelt ze ook met gevoelens die tegenstrijdig zijn met haar opdracht. Het wordt een moeilijke keuze : de opdracht van haar meesteres nu wél uitvoeren of niet langer doen waarvoor ze zoveel jaar geleden werd opgeleid…

Regisseur Hou Hsiao-Hsien (“Flight of the Red Balloon”) zegt zelf inspiratie te hebben geput uit Japanse samurai-films van bijvoorbeeld Kurosawa waarbij het volgens hem vooral gaat om de filosofie van het samurai zijn. Net als in “Three Times” doet de filmmaker ook nu weer een beroep op Shu Qi (“The Transporter”) en Chang Chen (“Crouching Tiger, Hidden Dragon”), naar zijn zeggen zijn persoonlijke “dream actors”.
“The Assassin” werd opgenomen in Mongolië, het Noord-Oosten van China en in de Hubrei Provincie, locaties waarvan de regisseur zelf stelt dat die nog het best kunnen omschreven worden als elementen van een klassiek Chinees schilderij. De belangrijkste bedoeling van deze pittoreske beelden en landschappen in de film is aan te tonen hoe de menselijke aanwezigheid perfect kan worden ingepast in de overweldigende prachtige locaties.

Aziatische films moeten het voornamelijk hebben van de fotografie, het camerawerk, de sfeer, de kleuren, kortom de volledige setting. Dit blijkt ook nu weer bij het zien van “The Assassin”. Wie uit een langspeelfilm een reeks postkaarten zou willen distilleren hoeft niet op zoek te gaan naar een alternatief want “The Assassin” is op dit vlak de beste keuze. Wat gelijkstaat met werkelijk oogverblindende plaatjes die pakweg zeven filmkwartier je netvlies passeren. Bijna even adembenemend als de onwaarschijnlijke schoonheid van de in Taiwan geboren hoofdrolspeelster Shu Qi.
Dat het verhaal aan duidelijkheid en transparantie niet hoog scoort en zich als een ergerlijk slakkegangetje voortsleept wordt gecompenseerd door de mogelijkheid om al die visuele pracht volledig in je op te nemen. De kostuums, de puurheid waarmee de Oosterse personages zich sowiso onderscheiden van onze cultuur en de manier waarop die in “The Assassin” in de etalage worden gezet komen volledig tot hun recht.

Veel heeft natuurlijk te maken met de verschillen in cultuur. Dat de film zich dan ook nog afspeelt in de 10e eeuw maakt het nog moeilijker. De gebruiken van toen bijvoorbeeld worden door regisseur Hou Hsiao-Hsien zonder twijfel op de meest waarheidsgetrouwe manier getoond in “The Assassin” maar de doorsnee bioscoopbezoeker heeft maar weinig interesse in dit soort zaken, laat staan dat hij/zij enige kennis heeft van de verschillende dynastieën die zoveel eeuwen geleden elkaar opvolgden. Het is dus bijzonder moeilijk zich in die tijdsperiode en tijdsgeest te verplaatsen, hoe rigoureus het ook allemaal wel in beeld is gebracht. Gevolg is dat “The Assassin” door weinigen de appreciatie zal krijgen die de filmmaker na al zijn research, en met al zijn goede bedoelingen en talent misschien wel verdient. We trappen dan ook een open deur in als we stellen dat de wuxia-film “The Assassin” een film is voor een beperkt publiek. Maar desondanks heel, heel erg mooi…