Een TV-presentator die per fax een kijkcijfer-documentje binnenkrijgt. De President van de Verenigde Staten die in een dipje zit en nauwelijks nog zijn bed uitkomt. En Mandy Moore in haar openingsscène die we net als meer dan de helft van de film volgende week al zullen vergeten zijn. Wat hebben ze met elkaar gemeen ?

Op zich niets eigenlijk maar regisseur Paul Weitz (In Good Company) is de man die ze laat samenkomen in een vrij zwakke komedie die het verlangen naar goede films (en het begin van de grote vakantie) enkel maar doet groeien. Hugh Grant is Martin Tweed, de man die al veel te lang het programma American Dreamz presenteert (een soort 'Idool' waarin men op zoek gaat naar muzikaal talent), Mandy Moore is één van de deelneemsters (en meteen ook finaliste want anders had ze niet zoveel liedjes kunnen opdringen aan deze film) en de President van de V.S., die in de jury gaat zetelen tijdens de finale met als enige bedoeling zijn populariteit onder het Amerikaanse volk weer wat op te vijzelen. Want Tweed wil in het volgende seizoen wat afwijken van het voorgekauwde concept van vroeger, zeker wat de geselecteerde kandidaten betreft. Hij kiest zelf een bont allegaartje van kandidaten die voor torenhoge kijkcijfers moet zorgen.

American Dreamz heeft als voornaamste doelwitten de President van de Verenigde Staten enerzijds en de terroristen anderzijds. Of dit te maken heeft met het feit dat men het niet enkel op de slechteriken mag munten is onduidelijk maar ook de President deelt in de klappen. De man heeft al wekenlang het Amerikaanse volk niet meer toegesproken en vindt zelfs de moed niet om de richtlijnen en adviezen van zijn persoonlijke raadgever op te volgen. Enkel het doosje 'Happy Pills' die de 'First Lady' hem aanbiedt en een 'oortje' om terug wat zinnige ingefluisterde praat te kunnen uitkramen redden hem van de totale (politieke) ondergang.

En ook de terroristen zijn klunzen in American Dreamz,, stuk voor stuk mannen met baarden die er zelfs niet in slagen om een promotiefilmpje voor hun trainingskamp op te nemen. En ook het concept van dit soort van showprogramma's ontsnapt niet aan de spreekwoordelijke korrel. Maar het betekent jammer genoeg nog allemaal niet dat je een goede komedie hebt. Of tenminste toch niet één die een breed publiek aanspreekt. Wanneer wij de film zagen was er één kijker die bulderde van het lachen terwijl de rest van de aanwezigen weinig reden had om zijn enthousiasme in gelach of billengeklets te vertalen. Voor alle duidelijkheid : wij zaten in de tweede categorie maar dat had je natuurlijk al begrepen.