Vade retro, kanker. In je mand, en kom er niet meer uit. Was het maar zo eenvoudig in een wereld waarin kanker veel te alomtegenwoordig is als lijdensweg die het onvermijdelijke ‘dood ben je pas als ik je ben vergeten’-einde voorafgaat. Helaas, het is niet zo eenvoudig … net zoals het niet zo eenvoudig is om een film over kanker te maken die niet vervalt in uitgemolken platitudes en er onderbouwd in slaagt om de essentie van de pijn en het afscheid nemen waarachtig te vatten. Het kan zelfs potsierlijk worden als kanker wordt gebruikt als koersbepalend plotpunt in een film die daar eigenlijk geen behoefte aan geeft. Spoiler: zoals in Le Fidèle gebeurde bijvoorbeeld.

Regisseuse Gabriela Cowperthwaite slaagde er met The Friend wel in om de waarachtigheid te scheiden van het commerciële uitmelken, zoals de bezoekers van het voorbije Film Fest Gent konden ervaren. En ook Willem Wallyn komt soms aardig dicht in de buurt in All Of Us. Door zich microcosmosgewijs te richten op vier verschillende mensen met terminale kanker - en door daarnaast nog te focussen op de achtergrond van hun levenscoach - toont hij aan dat iedereen door de ziekte kan worden getroffen en dat iedereen er op een andere manier mee omgaat. Vier verschillende karakters, vier keer een verschillende aanpak. Pluspunt: dat werkt variatie in de hand. Minpunt: het ene karakter/verhaal heeft meer resonantie dan het andere.

Wallyn liep al lang rond met de idee voor een fictieproject over sterven en afscheid nemen. Oorspronkelijk wou hij het gegeven in een televisieserie gieten, uiteindelijk viel het verdict toch op een speelfilmformaat. Met op het voorplan een kwartet kankerpatiënten (Maaike Neuville, Joke Devynck, Jan Hammenecker en Bruno Vanden Broecke) die elkaar als lotgenoot leren kennen in een praatgroep die wordt geleid door Barbara Sarafian. Die doet dat vooral om zich af te zetten tegen haar ex-echtgenoot Wim Opbrouck, toevallig ook de oncoloog van de vier patiënten.

All Of Us nestelt zich netjes binnen de krijtlijnen van het melodramagenre waarin naast getreurd ook al eens mag gelachen worden. In die optiek weet de film zelden te verrassen. De geïnspireerde regie van Wallyn en de gedreven vertolkingen van de cast counteren echter netjes alle ongezonde vormen van déjà-vu die de kop dreigen op te steken.

Wat ook helpt om met drie sterren te mogen pronken is dat het meest centrale verhaal - dat van de huisvrouw en moeder van twee - echt wel sterk is ingekaderd. Neuville acteert ijzersterk en ziet zich omringd met de meest interessante nevenpersonages. Dat geeft Wallyn bijvoorbeeld de kans om het nakende sterven van een moeder te laten zien door de ogen van een tienjarige, die via zijn eigen fantasie magisch-realistische loutering vindt. Ook de passage met Vanden Broecke als aanstaande vader die hoopt dat hij lang genoeg leeft om zijn pasgeboren kind te kunnen zien krijgt een mooie in- en omkadering.

In de zijverhalen mist Wallyn soms wat focus, waardoor zijn film finaal schippert tussen onderscheiding en met voldoening. Maar dat zijn percentagedetails … wat uiteindelijk telt is dat All Of Us de eindstreep haalt als een menselijke en menswaardige film. En dat is mooi. En nu … wakka, terug de mand in.

• Een film uit de 'Officiële Selectie' op het Filmfestival van Gent (2019)