Ergens te velde staat een huis wat eigenlijk veel weg heeft van een spookkasteel. De bewoners zijn al even griezelig als de gevel van hun woonoord : Wednesday (Christina Ricci) en Pugsley (Jimmy Workman) spelen lugubere spelletjes zoals hoofdafhakkertje, het weghalen van STOP-tekens op kruispunten, afgewisseld met een spelletje electrische stoel...

Gomez (Raul Julia) houdt zich bezig met een partijtje schaak tegen 'the thing' (een hand zondermeer) terwijl Morticia (Anjelica Huston) een folterrad heeft als haar favoriete plekje. Oma Addams tenslotte zorgt voor de delicatessen van het huis in de vorm van o.a. vreemde, stuiptrekkende zwarte puddinkjes. Cyaanzuur is het geheim van sommige van haar heerlijkste gerechten.

Fester is de grote afwezige in de familie want die heeft het huis een tijd geleden verlaten na een ruzie met zijn broer Gomez. Omdat de griezels ook een fortuin bezitten besluit een moeder om met haar zoon te infiltreren in dit zootje ongeregeld om zo de Addams-schat in haar bezit te krijgen. Gevolg van dit snode plan is dat haar zoon (Christopher Lloyd) op een dag terug aanklopt bij zijn broer Gomez en zo terugkeert uit de Bermuda-driehoek.

De familie Addams is eigenlijk geen nieuw gegeven : we schrijven 1932 wanneer Charles Samuel Addams zijn entree maakte in de 'New Yorker'. En dat was meteen het begin van een glorierijke carrière : in totaal verschenen maar liefst 1300 strips van de prettig gestoorde gemeenschap. Een tijd daarna (18 september 1964 voor de heren en dames statistici) zond de Amerikaanse TV-zender ABC de eerste aflevering van de gelijknamige TV-serie uit. Regisseur van dit alles was Arthur Hiller die John Astin in de rol van Gomez katapulteerde en voor Lurch de ex-basketbalspeler Ted Cassidy aantrok (het moest wel een grote jongen zijn...).

Een film maken over een stripfamilie is een moeilijke opdracht en dat merk je ook aan de film : regiedebutante Barry Sonnenfeld (was vroeger cameraman bij o.a. Misery) slaagt er niet in The Addams Family als een geheel naar voor te brengen, maar geeft de indruk een aantal alleenstaande scènes en verhaaltjes gemonteerd te hebben om zijn 100 minuten te kunnen vullen. Het geheel van goeie zwarte humor en klinkende namen gecombineerd met dit toch wel uniek scenario op filmvlak en niet te vergeten de technische hoogstandjes (!!) duwt de prent tot net boven de middelmaat uit. Een sequel zou echter te veel van het goede zijn.