Na Jason Statham, Liam Neeson en aanverwante John Travolta's is het nu de beurt aan Kevin Costner om zich voor de kar van Luc Besson te laten spannen. Je mag daar schamper op reageren met 'arme Kevin', daar we natuurlijk allemaal weten dat Costner tot veel meer in staat is dan van hot naar her te hollen in een actiefilm van het zevenendertigste knoopsgat. Los daarvan doet de Kev' het niet slecht in “3 Days To Kill”. Meer zelfs, zijn aanwezigheid is zowat de enige reden om niet in te doezelen bij deze met haken en ogen aaneenhangende actiethriller.

Costner kruipt in de huid van CIA-agent Ethan Renner. Een man met heel wat jaren op de teller, en daarom de geschikte man om in Servië achter een internationaal geseinde wapenhandelaar achter te gaan die op het punt staat een vuile bom te verkopen aan de meest biedende terrorist. De man – van wie weinigen weten hoe hij er uit ziet – heeft als codenaam The Wolf en maakt steevast gebruikt van de diensten van een albino-handlanger. Ook aanwezig: de grotendeels incognito opererende CIA-moordenares Vivi Delay (Amber Heard) die vanop afstand ziet hoe Renner tijdens de operatie oog in oog met The Wolf komt te staan. Zowel The Wolf als zijn handlangers kunnen ontsnappen tijdens de confrontatie aan hotel Jugoslavia, en voor Renner betekent de missie zelfs zijn allerlaatste. Tijdens de clash met de albino stort Renner immers uitgeput neer, en blijkt dat hij een dodelijke tumor heeft. Diagnose: nog hooguit enkele maanden te leven.

Om zijn laatste maanden zo sereen mogelijk door te brengen, reist Renner naar Parijs om er zich te verzoenen met zijn vrouw Christine (Connie Nielsen) en tienerdochter Zoey (Hailee “True Grit” Steinfeld). Vooral de relatie met Zoey staat op een laag pitje, daar ze het haar vader nooit heeft kunnen vergeven dat hij zo vaak uithuizig was. Renners quality time als voltijds huisvader komt onder vuur te liggen als blijkt dat Parijs zowaar de nieuwe habitat van The Wolf blijkt te zijn. Vivi wil dat Renner terug achter de man aangaat, en biedt hem in ruil een experimenteel medicijn dat zijn leven aanzienlijk kan verlengen en de tumor misschien kan uitschakelen. Renner is er niet happig op om terug voor de CIA te werken, maar beseft dat hij eigenlijk geen keuze heeft. Waarop hij zijn dagen vult met enerzijds toenadering zoeken tot zijn dochter en anderzijds het surveilleren van de handlangers van The Wolf in de hoop de man dit keer wel te kunnen klissen.

Luc Besson schreef zelf het verhaal uit en werkte mee aan het scenario. Veel moeite heeft hij daar niet moeten voor doen, daar hij put uit een inmiddels welbekend vaatje: rudimentaire en luidruchtige actietaferelen worden afgewisseld met sloten brede humor, inclusief de gebruikelijke Frankrijk vs. Amerika-grappen. Besson doet schijnbaar geen moeite meer om de subtiliteit van zijn jarentachtigperiode terug tot leven te wekken. Moeilijk om je voor te stellen dat de man van het nog steeds betoverende “Le Grand Bleu” inmiddels vooral zijn heil zoekt als actieprofeet die per jaar ettelijke onderling inwisselbare prenten van de band laat rollen. Voor de regie huurde hij ditmaal “Charlie’s Angels” en “This Means War”-regisseur Joseph McGinty Nicol (McG voor de vrienden) in, voor wie “Terminator: Salvation” een aantal jaar terug niet de verhoopte doorbraak bracht. Een eigen stijl heeft McG niet, dus of hij “3 Days To Kill” nu inblikte of één van Bessons huisregisseurs, veel verschil maakt het eigenlijk niet uit.

Besson en McG hebben het moeilijk om de (te) lange speelduur van twee uur ordentelijk te vullen. Opvallend is dat er geen evenwicht zit tussen de actie en het ‘menselijke’ aspect: de film besteedt meer aandacht aan de conflicten tussen vader en dochter (hij redt haar op een feestje uit de handen van een stel lafhartige verkrachters, geeft haar stijladvies en leert haar zelfs fietsen) dan aan de eigenlijke jacht op The Wolf. Amber Heard loopt al helemaal verloren in een rol in bitchmodus waarin ze enkel tevoorschijn moet komen om Costners medicijn toe te dienen of om zonder eigenlijke reden heel snel met haar sportwagen door de straten van Parijs te racen. Want ja, bijna de helft van de actie heeft weinig te maken met de centrale plot. Een half uurtje korter/snediger kon in het geval van “3 Days To Kill” zeker geen kwaad. Bovendien zit de beste actiescène helemaal in het begin, waardoor de prent eindigt met een zachte plof in plaats van de te verwachten boemshakalaka. Eenheidsworst uit de Besson-fabriek dus: wie het lekker vindt, weet waarheen.